Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

valutahandelaren waren ergens anders heen gegaan, om nog een
uurtje te slapen of om tot het avondontbijt te kaarten. Voor het eerst
die middag werd ik weer getroffen door de stank die opsteeg uit
Adams winkelannexpakhuis, waar gedroogde en ongelooide huiden
van geiten, pythons en andere amfibieën tot aan het plafond
opgestapeld lagen te wachten op de eerste vrachtwagens van het
nieuwe handelsseizoen.
‘Oom Adam, waarom werd chawadzja John vermoord?’
Twee maanden geleden hadden buurtkinderen hem in zijn kamer
aangetroffen, zittend in zijn stoel met het hoofd op zijn schrijftafel.
Omdat hij tegen hen glimlachte hadden zij hem een speelse duw
gegeven en hij was op de grond gevallen. Het had de kinderen lelijk
doen schrikken. Het politieonderzoek had niets opgeleverd, geen
dader, geen motief, zelfs geen enkele verdachte. Idris Ali was twee
dagen later begraven; zijn ambassade had geen recht doen gelden op
zijn stoffelijk overschot. Onmiddellijk na de begrafenis gonsde het
op de markt van de districtshoofdstad van geruchten. Theorieën en
roddels staken de kop op met dozijnen tegelijk, om te worden
verfraaid, verminkt en aan stukken gereten tijdens hun kringloop
langs alle matten onder bomen en winkelgalerijen, waar bijna ieder
uur de verhitte discussies nieuwe meningen, bewijzen, duistere
verdachtmakingen en nog meer tegenargumenten opleverden. Na
vijf lange dagen hadden de mensen in de districtshoofdstad genoeg
gekregen van het trieste voorval en hadden hun aandacht gericht op
tastbaarder zaken, zoals de komende verkiezingen, de pindaprijzen,
de zeden van de pas gearriveerde vluchtelingen en de deugden van
de even recent aangekomen soldaten. Die waren gekomen om hen
te beschermen tegen wat de radio had omschreven als ‘een op
handen zijnde invasie door een buurland dat blindelings bevelen
opvolgt uit Moskou’. Moskou, daar was men het volmondig over
eens, was slecht voor de handel, soldaten daarentegen goed.
‘Ja, dat was een kwalijke zaak,’ mijmerde Adam Andindzja,
221