Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

eden we langzaam naar boven, zwijgend nagekeken door enkele
Baïroe die in hun tuinen stonden — ongetwijfeld pachters van
Karoengi. Hijzelf was vol zelfverzekerde trots en, zoals hij zich
daar even later als een stokzwaaiende hereboer tussen de beesten
bewoog, duidelijk in zijn element. ‘How do you like them?’ vroeg
hij, en ik kon weinig anders dan een goedkeurende kennersblik
veinzen. Hij bezat een paar honderd stuks vee van het roestbruine
Ankolelonghorn soort, weliswaar niet een van de grootste kuddes
— de oude Roegaga had er meer dan 2000 — maar toch ruim
voldoende om in de statushiërarchie mee te tellen. Hij had een eigen
cattledip aan laten leggen en sinds een jaar of wat was hij ook met
enkele kruiskoeien begonnen. Onbewust liet hij zien wat de Bahima
elite zo verknocht maakte aan hun leven als veeboeren. Vanaf een
heuveltop wees Karoengi ten slotte met een weids gebaar aan hoe
ver zijn bezit wel strekte. Daarna betuigde hij, niet zonder nostalgie,
nogmaals zijn warme vriendschap voor de Engelsen en alle andere
Europeanen.
Ieder contact te velde heeft potentieel zijn eigen toegevoegde
waarde, al is het soms niet precies datgene wat je ervan verwacht.
Zo ook met Karoengi. Hij liet me een glimp zien van het Bahima
herenleven zoals dat in de koloniale periode tot bloei was gekomen.
Daarvan iets te zien hielp mij tot op zekere hoogte om mij een
betere voorstelling te maken van de horigheid die ermee gepaard
ging. Maar met de vragen die ik voor hem in petto had over de
BahimaBaïroe relatie, kwam ik weinig verder. Karoengi had moeite
met het onderscheid tussen opinie en feiten en ik begon er enigszins
aan te twijfelen of hij eigenlijk wel zo’n sleutelfiguur in het
politieke gebeuren was geweest als soms werd aangenomen.
Weliswaar was hij de auteur geweest van een zeer omstreden plan
om de grenzen van de kiesdistricten van Ankole zodanig af te
bakenen dat de kleine Bahimaminderheid met hun uitgestrekte
121