Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

op onze zenuwen werken. Buiten de groepjes van twee bestaat er
nauwelijks samenwerking of uitwisseling van informatie; alsof
conflicten slechts onderdrukt blijven bij de gratie van die ‘mijding’
(avoidance — een klassiek begrip uit de antropologie) — of alsof
we al echte antropologen zijn, als bokken op de haverkist van ons
eigen gebiedje en ons eigen materiaal. Aarzelende pogingen ons te
ontspannen schijnen door de Indoloog en zijn assistente met
argwaan te worden bezien; de enige vrije dag in drie weken ontaardt
in een al te collectief en al te gedirigeerd schoolreisje naar de ruïnes
van Bulla Regia, een oude Romeinse stad.
Na de laatste dag gezamenlijk interviewen lopen alle deelnemers
met de tolken over een zwaarbeboste helling terug naar de
Volkswagenbus die ons weer naar Aïn Draham zal brengen. Door
het inheemse taboe op sanitaire behoeften moet ik onopgemerkt
achterblijven en de volgende minuut ben ik de groep kwijt. Ik volg
het pad, hollend waar dat mogelijk is, maar haal ze niet meer in.
Een jongen die ik vraag of hij ze gezien heeft, verstaat mij
natuurlijk niet en stuurt me nog hoger de berg op. Al gauw zijn er
geen paadjes meer, ik loop over een half overwoekerde ontginning.
Verdwaald. En dan realiseer ik me dat ik al drie weken geen
seconde meer alleen geweest ben. Eindelijk valt er iets van mij af
van het nu al maandenlang krampachtig bezig zijn met het
onderzoek en de voorbereiding daartoe — ik ben gewoon in een
prachtig eikenbos, een beek met wonderlijk rood schuim stroomt
langs me omlaag, er zijn leuke kleine vogeltjes. Ik geniet van de
rust, met wellust ben ik weer even toerist.
Maar het schemert al, ik heb kaart noch kompas en denk aan de
enorme wilde zwijnen die hier in de bossen zouden zitten. Ik stel
me leiding, deelnemers, tolken en bewoners van omringende
gehuchten voor op een wanhopige speurtocht in de nacht, een ramp
voor het hele project. Ik begin te roepen. Na enige tijd begint ver
27