Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

DE SCHADUW WAAR JE NIET OVERHEEN
MAG STAPPEN
EEN WESTERS ONDERZOEKER OP HET
NKOJA MEISJESFEEST
Wim van Binsbergen
1.
voor mijn dochter Nezjma
Pas in de nanacht wordt het dansen minder. Steeds vaker en steeds
langer zwijgen de trommels en de speciale feestxylofoons (zo groot
als een Nederlandse achtpersoons eettafel). De menigte, die tot dan
toe zingend en roepend rond de muzikanten gedanst heeft, dunt uit.
Eregasten (oude mannen in sjofele kledij en wat dikkige veertigers
in spijkerbroek en geborduurd kleurig hemd of in dat andere
symbool van stedelijk succes: een gestreept herenkostuum) zijn
ondergebracht in woonhuizen niet ver van de dansplaats. Heel
jonge, ongeïnitieerde meisjes dansen nog in kleine groepjes bij de
xylofoons, de ogen extatisch omhoog gericht en af en toe gesloten;
maar hun tienervriendjes hebben al de plaats van de
beroepsmuzikanten ingenomen en de muziek is niet echt geweldig
meer. Tussen deze amateurmuzikanten aan de verschillende
xylofoons ontwikkelen zich bij vlagen spectaculaire muziekduels,
waarin zij zich in de keuze van hun melodieën en de ten dele
geïmproviseerde, baldadige teksten opwerpen als
vertegenwoordigers van verschillende clans, valleien, etnische
subgroepen. Het schertsen dreigt af en toe in een echte vechtpartij te
ontaarden. Maar het animo voor dergelijke actieve uitingen neemt
na drie, vier uur ’s nachts sterk af. Rond het mannenvuur en het
139