Zijn wij anders? Waarom Nederland geen ... - Politieacademie

zeggen dat de gehele situatie wel degelijk beangstigend was en dat veel mensen
hierdoor behoorlijk van slag waren.
In de loop van de middag neemt de spanning toe. Vooral onder Marokkaans-
Nederlandse jongens lopen de gemoederen opnieuw op. Enkelen van hen geven
aan niet eerder te zullen rusten voordat alle daders gepakt zijn. Het verhaal gaat
dat meerdere Surinamers uit de groep op het slachtoffer hebben ingestoken. De
daders zijn nog niet gepakt. Ook zijn zij boos over de hulpverlening en daarmee
leggen zij de schuld voor de dood van het slachtoffer direct bij de overheid. Zij
menen dat hij niet op tijd is geholpen, ‘omdat het toch maar een Marokkaan is’. 198
De ambulance zou er te lang over hebben gedaan, terwijl het ziekenhuis vlakbij
is. Die veronderstelling wordt gesterkt door de uitlatingen van de vrouw van de
eigenaar van de belwinkel die tegenover een krant verklaart dat er bijna een uur
tussen haar melding en de komst van de eerste ambulance zou hebben gezeten. De
jongens denken dat het beter was geweest als een traumahelikopter was ingezet.
Ook de buurtregisseur krijgt kritiek. Hij zou te weinig hebben gedaan om de daders
in de kraag te vatten. Het zijn mede deze verhitte gesprekken die de gemoederen
in de middag doen oplopen. Politie en het sociale netwerk voorkomen een nieuwe
escalatie door de straat op te gaan en actief contact te maken met de Marokkaanse
groep en die te kalmeren.
Aan het begin van de avond spreekt de stadsdeelvoorzitter ten slotte nog met zeven
Marokkaanse jongens van de harde kern. Zij vertellen hem dat de onrust van de
vorige avond voortkwam uit een streven naar rechtvaardigheid. De meesten zijn
nu afgekoeld, zo verklaart hij ten overstaan van de pers. ‘Ik hoorde berusting, al
zullen mensen nog lang boos zijn.’ 199
Plotseling blijkt ook dat mensen die avond een stille tocht willen houden. Het
stadsdeel is hier niet van op de hoogte. Het is in ieder geval niet in de plannen
opgenomen. Van enige organisatie blijkt ook geen sprake, het blijkt meer om een
spontane daad te gaan. Tegen negen uur ’s avonds verzamelen ongeveer honderd
mensen zich bij de afzetting. Het zijn vooral jongens en mannen, overwegend
Marokkaanse Nederlanders. De stadsdeelvoorzitter laat de tocht niet doorgaan.
Hij geeft aan dat de oproep voor de stille tocht geen initiatief was van de familie,
maar uit onbekende hoek kwam.
’s Avonds komt het toch weer tot ongeregeldheden. Opnieuw trekken Marokkaanse
jongens rond en bij een café waar veel Surinamers komen, sneuvelt een ruit. De
politie grijpt in en jaagt de jongens uiteen. Er worden politiehonden ingezet.
De door de moskeeën georganiseerde herdenkingsdienst op vrijdag 22 september
wordt druk bezocht. De familie van het slachtoffer is daarbij aanwezig. Na afloop
trekt men naar de afzetting voor de belwinkel voor een gezamenlijk gebed.
198 de Volkskrant, 23-9-2006.
199 NRC, 23-9-2006.
129