Zijn wij anders? Waarom Nederland geen ... - Politieacademie

plaats aan het einde van de jaren 1960. Plaats van handeling was meestal het
uitgaanscircuit van kleinere en middelgrote gemeenten. Vaak draaiden de conflicten
om meisjes. Opvallend was de ‘tienertoer’, een combinatie van uitgaan, groepsbeleving
en het uitdagen van de Nederlandse samenleving. Groepen Molukse jongeren
reisden met de trein kriskras door Nederland om leeftijdgenoten in andere
Molukse woonoorden te bezoeken. 130 Deze reisbezoekjes liepen geregeld uit de
hand, met vechtpartijen in het uitgaansgebied met Nederlandse jongeren en de
politie. Meerdere malen werd ook geprobeerd om arrestanten uit de cellen van
de politieposten te bevrijden. De tienertoeractiviteiten duurden zo’n drie jaar. Na
een gewelddadig incident op het station van Roermond in 1971 grepen Molukse
leiders in en kwam er een einde aan dit fenomeen.
De jaren 1960 en 1970 stonden voor de Molukse gemeenschap vooral in het teken
van het streven naar een eigen Molukse republiek. Ook toen steeds duidelijker
werd dat de Nederlandse overheid hun op dit terrein niets te bieden had, weigerden
de jongeren hun streven op te geven. Een kleine groep koos voor een meer
radicale aanpak, waarvan de terroristische aanslagen die vanaf 1970 plaatsgrepen
het gevolg waren. In 1970 drongen enkele Molukse strijders naar binnen in de
ambassadeurswoning in Wassenaar. Hierbij kwam een Haagse hoofdagent om het
leven. In 1975 kaapten Molukse activisten een trein en gijzelden ze in Amsterdam
medewerkers van het Indonesische consulaat. Er was opnieuw een treinkaping
in 1977, terwijl tegelijkertijd een andere groep Molukkers meer dan honderd
schoolkinderen gijzelde in het Drentse Wijster. De laatste Molukse terreuractie
vond plaats in 1978, toen Molukkers enkele dagen lang personeel van het
Provinciehuis in Assen gijzelden.
Door de gijzelingen raakte de regering ervan doordrongen dat de Molukse problematiek
versneld moest worden aangepakt. Door het geloof in een spoedige
terugkeer naar de Molukken waren veel Molukkers nauwelijks geïntegreerd.
Hierdoor was de gemeenschap in een achterstandspositie geraakt. Ze kampte
met een hoge werkloosheid, met taalproblemen en in het verlengde hiervan
ook met een betrekkelijk laag opleidingsniveau. De integratie van de Molukse
gemeenschap werd in de jaren 1980 voortvarend opgepakt. Er werd hard gewerkt
om de sociaaleconomische achterstanden op te heffen en het isolement te beeindigen.
Nederlandse en Molukse instellingen werkten intensief samen. De
wijze waarop dit gebeurde, wordt nog steeds gezien als een schoolvoorbeeld van
een succesvolle aanpak.
Maar niet alle maatregelen vielen even goed. Zo riepen met name de sloop van
de oude woonoorden en de verhuizing naar nieuwe Molukse wijken weerstanden
binnen de gemeenschap op. De verhuizing naar de nieuwe wijken ging in de regel
gepaard met huurverhogingen, die in de ogen van veel Molukkers in strijd waren
130 Smeets & Steijlen, 2006: 195.
80