Bijzondere interventies aan het hart - Gezondheidsraad

daan in ondermeer de VS en het Verenigd Koninkrijk. Een goed voorbeeld is ook
het Deense Nationaal Register voor hartchirurgie en PCI (Dansk Hjerte Register),
waarin alle gegevens over behandeling en uitkomsten voor iedereen toegankelijk
zijn.
Zo´n systeem zou ook in ons land ontwikkeld moeten worden. Het is aan de
beroepsgroep om dat op te zetten, en aan de overheid om dat te faciliteren en te
controleren. Deelname aan een registratiesysteem zal verplicht moeten worden
gesteld, en deel moeten worden van de vergunningseisen.
3 Geïntegreerde behandeling stimuleren
In het recente verleden werd de indicatie voor een ingreep bij patiënten met een
coronaire hartziekte gewoonlijk gesteld door de hartchirurg, in nauw overleg met
de (verwijzend) cardioloog. Ook toen de interventiecardiologie zich zelfstandig
en in hoog tempo ontwikkelde, waarbij percutane coronaire interventies (PCI en
toepassing van stents – metalen buisjes in het bloedvat) deels in de plaats kwamen
van openhartoperaties, bleef de bespreking van patiënten in een gemeenschappelijk
hartteam de regel. In het huidige vergunningenstelsel, en in
overeenstemming met de professionele richtlijnen, is de toestemming tot het verrichten
van PCI-procedures dan ook gekoppeld aan de aanwezigheid van een
afdeling voor hartchirurgie in hetzelfde ziekenhuis.
De succesvolle technische ontwikkeling op het gebied van PCI heeft er echter
toe geleid dat spoedoperaties minder vaak nodig zijn dan voorheen. Er zijn
dan ook experimenten gestart om PCI te verrichten in ziekenhuizen zonder
onmiddellijke beschikbaarheid van hartchirurgische opvang ter plekke, en waarbij
deze wordt verzorgd door een nabijgelegen hartchirurgisch centrum. Deze
ontkoppeling kan de gemeenschappelijke bespreking van patiënten, waarbij het
hartteam tot een gepaste keuze van behandeling kan besluiten, onder druk zetten.
Dat is om verschillende redenen ongewenst.
Ten eerste ontwikkelt de interventiecardiologie zich op dit moment zo dat het
indicatiegebied wordt uitgebreid met meer complexe ingrepen, en met patiënten
die een hoog risico lopen. Het percentage spoedoperaties lijkt daardoor weer iets
toe te nemen, wat de beschikbaarheid van en samenspraak met de cardiochirurg
eens te meer gewenst maakt.
Ten tweede noodzaken de ontwikkelingen op het gebied van hartritmestoornissen
juist tot een frequent overleg tussen de interventiecardioloog, de elektrofysioloog
en de hartchirurg. Dat moet leiden tot een optimale behandelstrategie
voor de individuele patiënt. Eenzelfde ontwikkeling is zichtbaar bij patiënten met
chronisch hartfalen, voor wie er een keuze bestaat uit verschillende behandelal-
16 Bijzondere interventies aan het hart