Języki Obce w Szkole - Biblioteka Cyfrowa Ośrodka Rozwoju Edukacji

n r 5/2008 l i s t o p a d/g r u d z i e ń Języki Obce W Szkole
zrobiona książeczka. Na koniec nauczyciel może
jeszcze raz odczytać historyjkę. Zamiast tradycyjnego
połączenia poszczególnych kartek leżących
jedna na drugiej, można skleić je ułożone
w szeregu, do obu końców przykleić puste kartki,
nawinąć na rolki od papierowych ręczników
kuchennych i przewijać w „telewizorku” wykonanym
z pudełka 2 .
Śpiewanie poznanych piosenek. Piosenki można
śpiewać wspólnie, z podziałem na grupy (poszczególne
rzędy, dziewczynki i chłopcy) lub indywidualnie.
Grupy mogą śpiewać na przemian:
jeśli danej grupie uda się zaśpiewać następny
fragment piosenki (lub jeśli piosenka się skończyła
fragment innej), otrzymuje punkt. Po pierwszym
semestrze, a jeszcze lepiej pod koniec roku
szkolnego warto zorganizować festiwal piosenki
(na poziomie danej klasy).
Losowanie obrazków/napisów. Dzieci losują
(indywidualnie lub w drużynach) obrazek z zestawu
zawierającego słownictwo danego zakresu,
nazywają przedstawiony element, a w przypadku
napisu odczytują. Za prawidłową odpowiedź
otrzymują punkt.
Co ja rysuję? Nauczyciel (później może to być
wybrane dziecko) rysuje na tablicy wybrany obiekt,
uczniowie w trakcie tej czynności próbują odgadnąć,
co przedstawia rysunek.
Dziesięć pytań. Nauczyciel przyczepia kartę obrazkiem
zwróconym do tablicy (musi być to rzeczownik).
Dzieci starają się odgadnąć słowo, mogą
zadawać pytania, np. Czy to jest przedmiot?, Czy
to jest duże?, Czy to jest czarne?, Czy to jest kwadratowe?,
Czy to jest zabawka?, Czy to jest lalka?, na
które nauczyciel może odpowiedzieć tak lub nie.
W klasycznej wersji zabawy można zadać tylko
dziesięć pytań, ale na początku lepiej umówić się,
że pytania są zadawane aż do skutku.
Wskazywanie obrazków/napisów. Wybrane
dziecko (lub wszystkie) wskazuje obrazek ilustrujący
słowo wypowiedziane przez nauczyciela. Obrazki
mogą leżeć na podłodze, wisieć na tablicy
albo być przyczepione do ścian za pomocą masy
mocującej.
Inną propozycją jest głuchy telefon. Dzieci po
cichu przekazują sobie słowo podane przez nauczyciela,
a ostatnie z nich wskazuje odpowiedni
obrazek. Za każdym razem ostatnie dziecko przechodzi
na początek szeregu. Można także grać
w tę grę w drużynach, wtedy uczniowie siedzą
w dwóch rzędach, na początku każdego rzędu
w pewnej odległości znajduje się ten sam zestaw
słownictwa. Nauczyciel szepce ostatnim osobom
w rzędach to samo słowo, na dany znak przekazują
go sobie szeptem w drużynach, a pierwsza
osoba z rzędu biegnie do obrazków i podnosi odpowiedni.
Która drużyna zrobi to szybciej, otrzymuje
punkt. W następnej kolejce dziecko, które
wskazywało obrazek, idzie na koniec swojego
rzędu. W przypadku dzieci potrafiących czytać
zamiast obrazków mogą być napisy.
Gry planszowe. W najprostszej wersji gra planszowa
powstaje przez ułożenie na podłodze obrazków
reprezentujących słownictwo z danego zakresu.
Gra może mieć początek i koniec, ale według
mnie jest lepiej, jeśli jest zamknięta, gdyż nauczyciel
może ją przerwać w wybranym momencie.
Dzieci rzucają kostką, wypowiadają liczbę oczek
(w języku obcym) i odliczają pola. Mają za zadanie
wypowiedzieć nazwę obiektu narysowanego
na obrazku, za co otrzymują punkt (np. kartonik).
W przypadku większej liczby dzieci można grać
w drużynach. Grę taką można przeprowadzić, mając
do dyspozycji zaledwie sześć obrazków. Lepiej,
aby dzieci (szczególnie młodsze) mogły wybrać
stronę, od której zaczną odliczanie, tak aby zwiększyć
ich szansę na prawidłową odpowiedź, a przy
2
Rysunki są wykonane przez Ewę Dziewierz.
113