Andrzej Klonder BROWARNICTWO W PRUSACH KRÓLEWSKICH ...

2 1
Dochody i wydatki w grzywnach pruskich.
**Źródło: WAP Gd. Cechy Elbląskie 397/905 nlb.
piwowarstwem w całym mieście bractwo staromiejskie i słabsze liczebnie
oraz finansowo, złożone głównie z rzemieślników, uparcie walczące o
utrzymanie niezależności od cechu staromiejskiego i równocześnie stanowiące
dokuczliwą dlań konkurencję, bractwo nowomiejskie.
Elbląskie związki browarnicze (głównie staromiejski), podobnie jak
inne organizacje cechowe, sprawowały ogólny nadzór nad produkcją,
kontrolowały jej wielkość (częstotliwość warzenia przez poszczególnych
browarników), starały się ograniczać walkę konkurencyjną między browarnikami.
Kontrolowały też jakość produkowanego trunku. Ta ostatnia
czynność była przywilejem i obowiązkiem seniorów i starszych cechu.
Równocześnie cech wspierał swych członków w staraniach o surowce,
reprezentował ich interesy wobec rady przy ustalaniu cen piwa, a przede
wszystkim usiłował egzekwować swój monopol produkcyjny. Działania
te warto omówić szerzej.
Starając się ograniczyć rozmiary produkcji, cech zabiegał przede
wszystkim o przestrzeganie obowiązującej częstotliwości warzenia. Przez
cały XV w. każdy browarnik mógł warzyć raz na 3 tygodnie. Przepisy
te obowiązywały zarówno w Starym, jak i Nowym Mieście. Nie wiemy,
jaka częstotliwość była dozwolona w XVI w. W stuleciu następnym, najpóźniej
od 1647 г., członkowie cechu mogli rozpoczynać warzenie dopiero
po upływie 5 tygodni od zakończenia poprzedniej produkcji. Spra-