Andrzej Klonder BROWARNICTWO W PRUSACH KRÓLEWSKICH ...

68
Źródła: WAP Gd. 398/5; 398/7, 8 nlb.
a
Dla porównania w 1567 r. było 21 mistrzów.
do przemiału słodów opóźnieniem, wystąpiło gwałtowne załamanie lat
sześćdziesiątych. Po raz pierwszy w ciągu stulecia liczba piwowarów
spada poniżej 20 ( 1659 - 26, 1662 - 14). Na tym kończą się zasadnicze
podobieństwa między wielkością przemiału słodów a liczebnością
piwowarów. Według danych o przemiale, ożywienie produkcji piwa nastąpiło
w Elblągu dopiero w końcu lat siedemdziesiątych i w latach
osiemdziesiątych, nigdy jednak nie osiągnięto poziomu sprzed 1660 r.
Tymczasem liczba pracujących w Elblągu piwowarów fachowców nie tylko
ponownie wzrosła już w latach siedemdziesiątych, lecz osiągnęła poziom
niewiele odbiegający od istniejącego w latach dwudziestych, trzydziestych
czy też pięćdziesiątych XVII w. W tej sytuacji nasuwa
przypuszczenie, że globalna produkcja piwa w Elblągu już w latach
siedemdziesiątych znacznie bardziej zbliżyła się do poziomu sprzed
1660 r. niż wskazywałyby na to określone na podstawie danych o legalnym
przemiale rozmiary produkcji cechowej 11 .
Jak widać, prezentowane dane o przemiale w zasadzie oddają tendencje
rozwojowe piwowarstwa elbląskiego w całym XVII w., a także
się
11 Być może, stwierdzenie to pozostanie tylko hipotezą, produkcja
osiągnęła wielkość 1000-1100 łasztów przerobionego na piwo słodu,
udział zaś producentów pozacechowych (patrycjuszy, chłopów, pastorów)
wyniósłby wtedy l/3 do l/5. Jeśli przyjmiemy, że roczna produkcja w latach
siedemdziesiątych osiągnęła około 1000 łasztów słodu rocznie, wówczas
znając średnią roczną przemiału słodów w młynie miejskim (749
łasztów), możemy przypuszczać, że producenci pozacechowi dawali około
25% warzonego w Elblągu piwa. Można też założyć, że globalne zużycie
słodów w latach osiemdziesiątych wynosiło około 1200 łasztów,
w latach dziewięćdziesiątych około 1000 łasztów, utrzymywało się więc