Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

óżowych świnek-skarbonek. Oto wymarzona manna z nieba zalewającaspragnioną ziemię. Jednocześnie z ciemności wyjeżdżasznur błyszczących ciężarówek — dziecinnych zabawek. Ciężarówkiz hałasem suną równo, monotonnie, jedna za drugą. Pochwili droga się urywa. Spadają w ciemność.Z ołtarza akcja przenosi się na najniższe piętra, poniżej podestów.Jakieś zebranie, narada działaczy. Wygłaszają swojecredo. Za chwilę już wiadomo, o co chodzi. Narada produkcyjnaprzy kielichu, wesoły nastrój:— Ech. zaguliat, zaguliat paricń maładojw krasnoj rubaszonoczkie choroszynkij takoj.„No my tu jesteśmy fajna wiara — przedstawiają się zebrani —my tu jesteśmy elita. Elita elit... My najlepsi z najlepszych,awangarda."„Naród się nudzi, naród porasta tłuszczem — stwierdza jedenz przedstawicieli elity. — Trzeba nam męczenników, trzebaświętych. Ale najpierw potrzebna jest pewność. Pewność osiągniemyprzez doskonałą organizację. Na początku był rozkaz. Tozagadnienia techniczne. Geometria. Mundur. Potem musimyzakłócać spokój, burzyć porządek przyzwyczajeń. Wprowadzaćzagrożenie tego, co niewątpliwe i co już zdobyte..." Nieoczekiwanienastępuje przejście do problemów produkcyjnych.Zaczyna się kabaret. „Elita elit" obraduje nad możliwościamirozwoju produkcji ziemniaka. „Ziemniak, wszędzie ziemniak, nakażdym polu i na każdym stole. [...] Obsadzić drogi ziemniakiem...Och gdyby tak połączyć konsumpcję ziemniaka z obowiązkiempatriotycznym."Oto władcy tego świata, tępi, bezwzględni, pozbawieni skrupułówi wyobraźni. Rządzą nim wedle zasad swego małego podwórka,budują świat na miarę swoich możliwości. „Ja sięnie znam na tym waszym planowaniu, na tych waszych bilansach,na tych wszystkich zasadach gospodarczych" — wyznaje Józuś —jeden z przedstawicieli „awangardy". Ale sekwencja ta ma nie tylkowymiar realistyczny. To nie tylko kabaret przedstawiającywyobcowanych, bezdusznych, ograniczonych dyktatorów, nie-104