Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

twórczej były obozy wakacyjne, warsztaty, plenery, gdzie przezkilka tygodni ludzie — przebywając razem — mieli okazję wzbogacićwzajemnie swe doświadczenia czy też, w przypadku pracyzespołowej, przygotować wspólną wypowiedź. Na zakończenieodbywała się zwykle jakaś impreza otwarta, na której uczestnicyprezentowali wyniki swych prac.Dysponując pieniędzmi i dość sprawną siecią organizacyjnąinstytucja dawała twórcom wielorakie możliwości konfrontacjiosiągnięć artystycznych nie tylko w skali kraju. W spotkaniachklubowych brało udział wielu wybitnych artystów z całegoświata, na festiwale do Polski przyjeżdżały zespoły z całego świata.Również polskie zespoły (szczególnie muzyczne i teatralne) wyjeżdżałyczęsto za granicę, zdobywając laury na międzynarodowychfestiwalach. Dzięki temu wielu młodych ludzi miało okazję, częstopierwszą w życiu, zetknięcia się z tym, co najbardziej żywe, najciekawsze,nie tylko u nas. ale i gdzie indziej.Instytucja kultury studenckiej wytworzyła własne formyobiegu artystycznego, obiegu treści ideowych, wartości, a takżeinformacji, oparte głównie na bezpośrednich kontaktach „nadawców"i „odbiorców". 9Formy silnie rozbudowane, umożliwiająceuczestnikom zaspokojenie tak zwanych potrzeb kulturalnychwewnątrz obiegu, bez pośrednictwa środków masowegoprzekazu i bez pomocy innych instytucji, które traktowanoprogramowo nieufnie i niechętnie. (Zabawnym tego przykładembyło wyprodukowanie rajdowych koszulek z nadrukiem „Latobez radia!", które nosili uczestnicy studenckich giełd piosenkii letnich rajdów organizowanych przez SZSP.)Te różnorodne formy obiegu umożliwiały twórcom równieżspoza kręgu kultury studenckiej — prezentację swych dokonań,a szerokiemu kręgowi odbiorców uczestnictwo bardziej partnerskieniż w instytucjach tak zwanej kultury oficjalnej. (Częstozarzucana kulturze studenckiej elitarność wynikała czasemz przyczyn politycznych, najczęściej jednak była rezultatem9Ten rodzaj obiegu odpowiada II układowi kultury według typologii A. Kłoskowskiej.Zob. też. Socjologia kultury, Warszawa 1981, s. 324.181