Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

Krytyka postawy, którą charakteryzuje przywdzianie owych„zimowych nausznic z tłumikiem", jest drugim stale obecnymwątkiem tego spektaklu:Nie pieśni ku czci śmiałych,nie strofek o miłości,nauczmy się kochanipieśni milczącej większości,co rozbrzmiewała na placach, gdy krzyżowano proroków,pieśni pięknej jak praca,świętej jak święty spokój...Twórcy Salonu nie usprawiedliwiają tych postaw, lecz zdająsobie sprawę, że czas, w którym żyją, sprzyja ich kształtowaniui utrwalaniu:Gdzie te czasy szczytne, mądre, gdzie te cele?z każdą chwilą rozmieniamy się na drobne,my wspaniali w ludzki bilon[...]Nami się wydaje resztę, zaokrągla się rachunki,może nas automat wessiei da w zamian szklankę wódki[...]Może lepiej tak i mądrzej, tak jak nas uczyły szkoły,rozmieniajmy się na drobne,kandydaci na cokoły!Spektakl kończy się cytowaną już na początku piosenką,zaczynającą się słowami: „O wytrzymaj, sterana i słaba, raczwybaczyć tym wszystkim, co z ciebie..." Może to być pieśńo Polsce, może o zużytej, zdradzonej idei, może o upadającejwierze w „lepsze jutro". Dalszy ciąg tekstu to jakby diagnozasytuacji:Z drzewcem, co ledwie tkwi zamiast masztu,lata mkną, ludzie wciąż bez swych żagli.Biorą wdech, ale znów szans nie mająby dogonić swój czas, który nagli.37 Tekst Marcin Wolski, muzyka Michał Lorenc.79