Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

niających się aktorów), obydwoje w bieli, pochyleni nad baliąmyją oczy, twarze. To jakby przebudzenie do nowego życia.Módlmy się do siebieo słowa takie, jak „chleb", „woda", „sól",aby znaczyły „chleb", „woda", „sól",módlmy się do siebieo prawdę, o jedną iskierkę...Symboliczny jest także akt narodzin Syna. Przychodzi naświat człowiek. W jaką będzie musiał wejść rzeczywistość? Jakoceni swych rodziców? Kim są? Kim byli? Kim my jesteśmy?Do którego zaliczycie mnie pokolenia?Bez skrzydeł czy bez oklasków?[...]Czy to właśnie paliłem się ja?mój świat wokoło płonął?Czy byłem dla was tylko tłem,czy płonącą pochodnią?[...]Kim miałem być?Mięsem na stosie ofiarnym?Czy też gnojem pod przyszłe pokolenia?Czym miałem zapłacić?Krwią innych? Krwią własną?czy tylko własnym garbem?Oto pytania — motywy przewodnie całego spektaklu. Jegozakończenie to właśnie exodus. Aktorzy formują pochód. Śpiewającwyprowadzają widzów z sali. Ten pochód nie wyruszana podbój świata. Jest to raczej wyjście z ziemi spalonej. Dokąd?Mówi Anioł:Kiedy nie będziesz miał do kogo dzisiaj wracaćchociaż nie będzie toogólny chaos i zamieszaniewtedy przyjdź do mnieA ja w zamian, twój opiekun, ten któryczuwa nad twoim życiemnie dam ci ulgi, ani pocieszenia, bo nie83