Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

mi, ale nie wie, że ta sól może służyć równie dobrze jako nawóz."21Konstrukcja spektaklu jest pozornie prosta. Dziennikarz robi„optymistyczny" reportaż ze stacji krwiodawstwa. Przestrzeńsceniczna zabudowana podestami, na które wstępująbohaterowie reportażu lub jego autor, z których czasami spadająlub są strącani. Rekwizyty: gumowe rurki do ściąganiakrwi, mogące służyć również jako krępujące powrozy lub pejcze,białe kitle, wiadro czerwonej farby. Na ścianach stosownedo tego miejsca hasła i plakaty. Stacja krwiodawstwa —miejsce akcji — to miejsce, gdzie powstaje i upada wielka mistyfikacja,obalona w końcu przez jej zbuntowanych kreatorów.Ale nie tylko. To również symbol systemu eksploatacji, którystopniowo, lecz nieubłaganie zabija ludzi wypompowując z nichkrew-życie. Teksty Barańczaka czasami są użyte zgodnie z logikąscenicznej sytuacji, wyrażając osobowość mówiącego, czasamizaś ich treść biegnie obok akcji lub nawet jej zaprzecza wywołującgroteskowe lub dramatyczne efekty. O zamiarach Dziennikarza,o jego „koncepcji" reportażu i o tym, jak naprawdębędzie on wyglądał, mówią pierwsze teksty: Dziennikarza,skierowany do wyimaginowanej publiczności telewizyjnej, i Pielęgniarkizwracającej się do jednego z krwiodawców.Dziennikarz: W atmosferze szczebiotu oraz wzajemnego zrozumienia,w atmosferze ptaszęco-świeżej (rosa, wschód słońca, poranne gazety)...Pielęgniarka: urodzony, tak, nie, niepotrzebne skreślić, dlaczego tak, uzasadnić,gdzie, kiedy, po co, dla kogo żyje, z kim się styka...Kim są krwiodawcy? Teraz oni przedstawiają się mówiąc każdypo kolei fragmenty wiersza:w imię szarego człowiekanapływaśliski i chmurny potok świtu, który niesie21Wszystkie cytowane wiersze na podstawie zapisu przedstawienia w: „ZeszytDokumentacyjny" 1980, nr 4. Centralny Ośrodek Informacji i AnalizStudenckiego Ruchu Kulturalnego SZSP.67