Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

encja prasowa na temat wydarzeń na Wybrzeżu." Mężczyznasiedzący w fotelu wstaje, dokonuje rytualnego otwarcia konferencji.Z głośników zaczynają płynąć teksty przemówień, jakichśdeklaracji, artykułów „wstępnych", zdania urywają się, kwestiewypowiadane wielokrotnie nakładają się na siebie. Niespójny bełkotwypełnia salę. Treści tych wypowiedzi w najmniejszym stopniunie korespondują z zapowiedzianym tematem konferencji.„Społeczeństwo polskie znajduje się obecnie w okresie szybkichsocjalistycznych przeobrażeń... 28 lat temu zaczęliśmyprzechodzić od kapitalizmu do socjalizmu... W życiu naszegopaństwa dominuje już socjalizm, ale ciągle mamy jeszcze doprzezwyciężenia w gospodarce i w świadomości społecznej pozostałościpo dawnym ustroju społecznym i zacofaniu, dawnekompleksy, stare struktury myślowe i nawyki..." Na sali pomiędzywidzami znajdują się aktorzy. Po dłuższej chwili zaczynająpadać pełne zniecierpliwienia komentarze i pytania. „Jak długojeszcze?" Odpowiedź jest wymijająca. Pytania stają się corazbardziej natarczywe. W odpowiedzi niezmiennie bełkot. „Tylkonasz ustrój jest w stanie stworzyć model życia, w którym dostatekmaterialny łączyć się będzie z rozkwitem humanistycznychwartości człowieka i społeczeństwa..."Po przemówieniach sakramentalne: „Otwieram dyskusję, czysą pytania? Nie ma? Więc powiedzcie, co tam u was słychać?"Widzowie są skonsternowani. Włączają się aktorzy. I znów pytaniai propozycje jak z gazety. A to: „dlaczego w moim zakładziezła organizacja pracy?", a to: „czemu premie źle rozdzielone?",„a może by poprawić jakość produkowanej w naszejwytwórni kiełbasy?". Narasta poczucie absurdu. I wtedy zaczynasię część druga. Nastrój zupełnie inny. Drzwi się otwierająi wchodzimy do dużej sali, rzeczywiście wyglądającej na konferencyjną.Jednak w tej chwili pełni rolę sali bankietowej.Stoły ustawione w podkowę, nakryte, lecz bankiet jakby jużtrwał długo. Brudne obrusy, niedopałki, butelki z wódką i powódce, resztki „zagrychy". A w środku podkowy — „cepeliada"— symbol szczęśliwego życia. Nieruchomy pochód w strojachludowych. Widzowie zaproszeni do stołu siadają, po chwilizaczynają uczestniczyć w tym dziwnym bankiecie. Aktorzy64