Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

lonym gaju. ptaszki śpiewaju..." Oportunizm, głupota, poniżaniesiebie i innych, rozpacz, nieustanrrc zaprzeczanie ustanowionymprzez siebie prawom, akceptowanym, w gruncie rzeczy,wartościom to rzeczywistość jednego z ludzkich światów przedstawionychw Naszej niedzieli. Ten świat trwa siłą naszegobezwładu wobec rzeczywistości innej, nie mniej prawdziweji przerażającej — realizującej siejuż dziś Apokalipsy. „Nie myślałem,że żyć będę w tak osobliwej chwili" — to Miłosz —Drogom na betonowych stupach, miastom ze szklą i żeliwa.Lotniskom rozleglejszym niż plemienne państwaNagle zabrakło zasady i rozpadły się.Nie we śnie. ale na jawie, bo sobie odjęteTrwały jak trwa to tylko, co trwać nie powinno.Z drzew, polnych kamieni, nawet cytryn na stoleUciekła materialność i widmo ichOkazywało się pustką, dymem na kliszy.Wydziedziczona z przedmiotów mrowiła się przestrzeń.Wszędzie było nigdzie i nigdzie, wszędzieLitery ksiąg srebrniały. chwiały się i nikłyRęka nie mogła nakreślić znaku palmy, znaku rzeki ni znaku IbisaWrzawą wielu języków ogłoszono śmiertelność mowy...Ta współczesna Apokalipsa jest o wiele straszniejsza odbiblijnej. Nie ma w niej bowiem nadziei ostatecznego sądu. Nicnie jest w stanie oprzeć się rozpadowi.A teraz już dokonane, wiatr igra cieniami imionKto miał rozum wybierał doktrynyW których świeciło migocące, diabelskie próchnoKto miał serce dał uwieść się miłości do ludziKto chciał piękna, wysłużył na kamieniu kamieńTak odpłacał nasz wiek. tym co zawierzyliJego rozpaczy i jego nadzieiA wygrać co znaczyło? Milknąć w połowie słowaKrzyk słyszeć, hołd nieprawdzie, bo prawda zginęła...A życie codzienne toczy się dalej, jakby w kilku planach.W sferze publicznej — narastająca euforia: „Na cześć młodościi miłości hip, hip, hurra!" wykrzykują rozdokazywani chłop-