Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

teatralnego w tym dziesięcioleciu. Chciałabym, żeby czytelnik,który tego teatru nie widział, mógł go, choćby w wielkim uproszczeniu,zobaczyć, odczuć atmosferę emocjonalną tego rodzajuwypowiedzi, nie rezygnując zarazem z uporządkowania ich treściwedług zewnętrznych wobec spektaklu kryteriów.Rzeczywistość prezentowanych spektakli jest oczywiścienieporównanie bogatsza od dokonanego tu ich przedstawienia.Nie tylko dlatego, że znak teatralny nie da się przełożyć na słowa.Moja prezentacja nie jest ani wiernym opisem wybranychspektakli, ani „obiektywną" analizą ich treści czy też językateatralnego. Przedstawiam je z określonego punktu widzenia,dokonując nieuniknionych skrótów i uproszczeń, a więc jednocześnieinterpretuję, zdając sobie sprawę, że istnieje wielemożliwości innych interpretacji. Prezentacje, mimo iż podporządkowanejednolitej zasadzie interpretacji, są nierówne. Lepszelub gorsze, mniej lub bardziej szczegółowe. Teatr —szczególnie właśnie taki — jest sztuką ulotną. Nie istnieją nieomalzapisy filmowe, zapis magnetofonowy jest rzadkością.Jakość mego „zapisu" zależy więc od tego, jakimi dysponowałammateriałami i jak wyraźnie zapamiętałam przebieg spektaklu.Wszystkie wybrane przeze mnie spektakle były aprobowane przezpubliczność, uznane przez krytykę, nagradzane na festiwalachi przeglądach teatralnych. Niemal wszystkie były bezspornieważnymi wydarzeniami w historii młodego teatru w Polsce. Sąwięc z pewnością reprezentatywnym źródłem informacji o stanieświadomości artystycznej, intelektualnej i społecznej jegotwórców i współuczestników. Nie są to jednakże jedyne w tymdziesięcioleciu zasługujące na uwagę wypowiedzi młodego teatru.Wybór tych właśnie został dokonany spośród innych ciekawych,a nie z masy miernych i wtórnych, których wkrótcepo premierze nikt już nie pamięta. W latach rozkwitu młodegoteatru powstawało wiele dobrych spektakli w tym samymczasie. W paru zaledwie przypadkach (Przecena dla wszystkichTeatru Ósmego Dnia w 1977 roku, Ach, jakże godnie żyliśmy tegożzespołu w 1979, Nie nam lecieć na wyspy szczęśliwe teatru „Provisorium"w 1980 roku) można powiedzieć, że były to spektakleroku, przewyższające swym poziomem pozostałe. W latach „chu-50