Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

I oczywiście sceny sielankowe: „Dobrze by było, gdybyśmysię teraz chwycili wszyscy za ręce i stworzyli jedną wielką rodzinęczłowieczą. — Niech wejdą dziewczęta w strojach łowickich.Niech wniosą kołacz!"„Przestańcie się modlić przed telewizorem — krzyczą do widzaaktorzy — nie pozwólcie, by Bóg i szatan ukazali się wam jednocześniepod postacią szarej planszy «Przepraszamy zausterki», mieszaniny piwa, tłuszczu i krwi, ogarniającej wszystko,zalewającej wszystkich niepowstrzymanej fali potopu!"Pomiędzy tymi scenami nieustająca przecena. Co chwilę„najświętsze" słowa z repertuaru naszej kultury ukazują swąniemoc wobec przedstawionego i realnego świata. Na podeściekabaret. Podkasane dziewczyny fikają nogami, wyśpiewującszlagiery. Jednym z elementów ich skąpego stroju są zawieszonena szyi i biodrach tabliczki z wypisanymi słowami —„Wolność", „Sprawiedliwość", „Braterstwo", „Socjalizm".Słowa, które uległy przecenie. „Moja ideo — kurwo, moja myśli— kurwo, moja miłości — kurwo, moja nadziejo — kurwo" —mówi siedząca na ziemi dziewczyna pośród rozrzuconych papierówi książek.Spektakl kończy się ni to procesją, ni to pochodem smutnychludzi, przygniecionych ciężarem dźwiganych niby transparentybezgłowych kukieł, będących jakby ich odbiciem.Wielkie, szare kukły krążą powoli, wzniesione w górę jak procesyjnechorągwie. Idący śpiewają swoją litanię, krzyk rozpaczy,zapowiedź buntu:którzy zamarli, skamienieli ze zgrozyktórzy wyją z bezsilnościKtórzy oślepliktórym poplątano przemyślnie wszystkie drogiktórzy tracą, tracą sityKtórzy zwariowali,którzy pijąktórzy upadliktórzy, gdyby o sobie wiedzieliktórzy — spróbujcie, spróbujcie93