Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

szare mydło i ręcznik i raz i dwa i trzy z ponuro dziarskiego radiai śnieg z deszczem na szybach tramwajui ścierkę do wycierania stołu z resztek wątrobiankiśledzia i kawy z mlekiem,i pościel szpitalnąi ślady łokci na okiennym parapeciei zmiętą gazetęSzarośćszarość spływaw to imię, którym wpierw go bezimiennie wabiąaby ochrzcić go potem ciężkimi kroplaminabojów kiedy biegnie w tyralierzea wtedyszara jak ołów jest każda kropla jego krwi.„Szarzy ludzie" miotają się od akceptacji samych siebie takich,jakimi chce ich widzieć Dziennikarz, od uległości do oporu,drwiny i buntu. Zaplanowane widowisko coraz bardziej wymykasię z rąk reżyserowi.Początkowo krwiodawcy dają się wciągnąć w grę. Każdypo kolei próbuje odnaleźć się jakoś w roli „bohatera pozytywnego"— bohatera reportażu. Urzędnik, dźwigając na plecachwielką planszę z czerwonym krzyżem, usiłuje podkreślić tymgestem wagę swego poświęcenia. Robotnik przybiera pozy typowedla bohatera pracy — utrwalone w socrealistycznych pomnikach,młody człowiek usiłuje epatować publiczność swą bezkompromisową,buntowniczą postawą. Mimo to ciągle nie udajesię Dziennikarzowi doprowadzić do zrealizowania i utrwaleniapięknej sceny. Urzędnikowi-odkupicielowi ktoś podstawia nogę,bohater robotniczy spada z podestu, młody człowiek i chłopiecmówią nie to, co trzeba. W tym samym czasie — próba realizacjitła właściwego reportażu: „zwykły dzień krwiodawcy".Kolejny dzień trwania kółka w maszynie. Sytuacje uproszczone,wyraziste. Sen, przebudzenie, praca, przerwa w pracy, jedzenie,żeby dalej pracować. Monotonia, szarość, brzydota, poczuciebeznadziejności — to nastrój tekstów, które tworzą tę częśćspektaklu.Wraz z oporem krwiodawców wobec narzuconej im sytuacji,której sztuczność coraz bardziej odczuwają, rośnie agresyw-68