Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

ludzi, nawet ten świat skarlały i kaleki. „Czas miłości i powolnaodbudowa niechaj zaczną się od nas" — padają słowa, leczginą natychmiast zaprzeczone kolejnym obrazem brutalnej rzeczywistości.Jest także scena sielankowa. Przyjście wiosny. Z głośnikówbrzmi muzyka. Radio nadaje Wiosnę Vivaldiego. „Wiosnaludzkości! Wiosna! Drzewa puszczają pędy. Potępiamy błędyi wypaczenia zimy. Precz z kultem bałwana! Teraz wiosna.Radość, wiosna!" Wszyscy cieszą się z nadejścia wiosny.„O już coraz bliżej. O już widać wiosnę. Wiosna! Radość! Wiosna!"Chłopiec i Dziewczyna ciągle próbują przeciwstawić światuprzemocy, fałszu i głupoty własne racje: „aby biała prawdapokonała czarną obłudę", „aby zawiść i zakłamanie nie przyćmiłyidei", „aby niewinność zawsze była niewinnością", „abyposiąść siłę odgięcia sprężyny..." Nikt jednak ich nie słucha.Może więc spróbować wycofać się w swój prywatny „azyl",budować świat miłości i prawdy wbrew wszystkiemu i wszystkim„innym", którzy swoją biernością i zgodą utrwalają zło,odbierają autentyczność nawet temu, co najbardziej własne,prywatne? „Bo gdy uczucie staje się narzuconym obowiązkiem,strzeżonym policyjną pałką trzymaną w rękach nienormalnych,pełnych sadystycznych pragnień Niby-Ludzi, to dojdzie w końcudo buntu. I będzie to czas zabijania, gwałtu, pożogi..."Nie ma więc azylu, ucieczka w prywatność jest rozwiązaniempozornym. Więc:czy każdy krzyk stanie się wołaniem na puszczy?...czy sprzeciw będzie kolejną cegłą w bastionie nieszczęścia?...czy uczucia człowieka przestaną determinować siłę społeczeństw?...czy skapitulujemy przed wolą tylko materialnie silniejszego władcy?...Ostatnia rozmowa Chłopca z Dziewczyną. Stoją dość bezradnieze swymi plecakami. Muszą podjąć jakieś decyzje. Muszą coś zesobą zrobić. Ze sobą, z tym światem, z własnym życiem, przeszliprzez wszystkie piętra współczesnego, znajomego piekła. Czujemywraz z nimi, że osiągnęli taki próg świadomości, z któregodo poprzedniego życia nie ma powrotu. Chłopiec chwytaS7