Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

wietrze. Techniczny powoli rozpościera ręce, stając się ni tosymbolem krzyża, ni to nadmuchanym balonem. Przekraczalinię drzwi, wychodzi. Pozostali nadsłuchują, to zbliżają siędo niebezpiecznych drzwi, to oddalają. Nikt już nie słucha Dziennikarza.Za drzwiami pada strzał. Gdy wniesiono ciało rannegoTechnicznego krwiodawcy, odgrywający dotąd role krwiodawcówusiłują tym razem oddać krew naprawdę. Jest już jednak zapóźno. Ofiara ginie. Spektakl kończy się tekstem:To tylko słowo „nie", miej je we krwi,która spływa kroplami po murze o świcie,daję tobie to słowo, jakbym dawał głowęza to że ból istnieje, jakbym gardło dawałza sprawę żył i ścięgien, i mięśni, i skóry,czytam ci z liter bólu, ze skręconych nerwówTo tylko słowo „nie", ostatni krzykmodlitwy krwi, którą dzisiaj odmawiam za ciebiektórą odmawiam sobie prawa do odejścia.O spektaklu tym mówią jego twórcy: „Przedstawienie jestpytaniem o cel naszego codziennego marszu. Pytaniem, którezadajemy, ponieważ doświadczenia lat 1968—70 nauczyły nasnieufności wobec gotowych odpowiedzi, niewiary w hasła, mity,zbiorowe histerie, nauczyły obawy, by «krwioobieg znowu nieprzesłyszał się w krwotok», co zawsze będzie możliwe, dopókinie zdamy sobie sprawy z konieczności stawiania sobie podstawowychpytań."„Nasze przedstawienie miało posiać wątpliwości, by w tensposób zmusić do przemyślenia i przewartościowania wyobrażeńo świecie. Miało być prowokacją, wstrząsem wewnętrznym,«uderzeniem w twarz»" — mówi autor scenariusza i reżyser spektakluLech Raczak. 23„Teatr powinien demaskować fałsz, który wszyscy zgromadziliśmyw sobie, zdzierać maski pozorów, pokazywać nasze22Program do II wersji spektaklu. Poznań, ZSP, 1971.23L. Raczak, Jak uderzenie w twarz, w: Teatr a poezja, seria Sztuka Otwarta.Akademicki Ośrodek Teatralny „Kalambur", Wrocław 1975, s. 8070