Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

zdolnych do ogarnięcia własnym rozumem tego, co znalazło sięw zasięgu ich władzy. Sekwencja zaczyna się od wyznania wiaryskładanego przez jej bohaterów: „Materia, przyrc:-t, pęcznienie.Rozrost komórek. Pęd ku życiu. [...] Ciało. Oto naszaprawdziwa ojczyzna, nasza ziemia obiecana." Ten wstęp nadajejej wymiar szerszy, wykraczający poza ramy kabaretu politycznego.W świecie pozbawionym wszelkich wyższych racji zawszebędą panować jacyś „hodowcy ziemniaka" — zdają się mówićtwórcy spektaklu.Następna sekwencja w zupełnie innej konwencji. Gra orkiestra,maszeruje pochód, porozrzucane plakaty, połamane transparenty,obrazy. Pochód maszeruje pośród rumowiska. Na tymtle wielki monolog na temat odwieczny: Bóg i człowiek. Tęsknotado absolutu, pewności wyższego sensu i bunt przeciw Bogu,który stworzył taki świat, a zarazem bunt przeciw bezsilnościwobec złego świata i obojętnego Boga. „Boję się uwierzyć w światbez Boga. bez wyższego sensu, świat bezsensu, ciała, życia. [...]Szydzę z ciebie, bluźnię. Ja sam siebie stwarzam! [...] Chciałeśmnie zdusić, omamić najwspanialszą pokusą tego świata, zająćżyciem. Wybiłeś moich braci dziewiętnastowiecznych. Terazszykujesz hordy bezmyślnych kadłubów na misję nowych krzyżowców!"Bohater jednak ani w swym poszukiwaniu, ani w swymbuncie nie dochodzi do żadnej konkluzji. Przerywa, wycofujesię, idzie spać.Następna sekwencja to punkt kulminacyjny spektaklu. Wielkascena symboliczna, urzekająca czystością, a zarazem niezwykłąsiłą ekspresji plastycznego obrazu. Z ciemności wyłaniająsię jakieś postaci. Na niewyraźne w pierwszym momenciesylwetki pada jasne światło. Rozwijają się nad nimi z wysokiegosklepienia sali wielkie welony — białe skrzydła. To symbolicznibohaterowie niedawnej historii — ci, którzy zawierzyliwłasnemu marzeniu. Bohaterowie zatrzymani w locie, spętani,wyrywający się naprzód, a przecież poruszający się rozpaczliwymwysiłkiem ciągle w tym samym miejscu. Jest więc rogata czapkaRobespierre'a. Marata, pasiasta koszula marynarza z pancernika„Potiomkina", są komunardzi, rewolucjoniści. PotężniejeRequiem Mozarta. Jednocześnie z muzyką słowa —105