Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

wątpliwość, gdyż do teatru studenckiego zalicza się teatry,które uzyskały status zawodowych, jak Teatr 77 z Łodzi, TeatrÓsmego Dnia z Poznania czy Akademię Ruchu z Warszawy.(Zaliczanie tych zesppłów do jednego nurtu jest uzasadnionezarówno ich świadomym akcesem do ruchu, jak i bliskościąformuły teatralnej.) Z wątpliwości tych zdawali sobie sprawęzarówno krytycy, jak i sami twórcy. Powracały więc ciąglepróby przyjęcia czy wymyślenia innej nazwy: „teatr otwarty"„teatr młody", „teatr młodej inteligencji", „teatr alternatywny".Te próby pojawiły się na początku lat siedemdziesiątychprzybrały zaś na sile w drugiej połowie dekady. Dawniej mówiłosię prawie wyłącznie o „teatrze studenckim". Obecniemówi się raczej o „młodym teatrze". Mimo tych prób wyzwoleniasię ze „studenckości" żadna nazwa w pełni się nie przyjęła.W dalszym ciągu teatr ten określany jest różnymi nazwami.Nie chcąc naruszać przyjętych konwencji nie próbuję wprowadzaćtu jakichś nazw własnych sądząc, że moje propozycjepodzieliłyby los poprzednich. Będę więc posługiwać się określeniami:„teatr studencki", odnosząc je raczej do wcześniejszegookresu, i „młody teatr" — w odniesieniu do okresu późniejszego,gdyż jest to zgodne z najczęściej przyjmowaną praktykąmówienia o tych sprawach.Dziwić może używane tu bardzo często określenie „kulturaoficjalna". Jest ono zaczerpnięte z języka, którym posługująsię na co dzień twórcy młodego teatru, a także działacze kulturystudenckiej. Przeciwstawieniem „kultury oficjalnej" nie jesttu „kultura nieoficjalna", lecz po prostu kultura studencka i różneposzukiwania grup alternatywnych, o których będzie mowaw pierwszym rozdziale. „Oficjalna" — to zinstytucjonalizowana,„sztywna", zdominowana przez środki masowego przekazu.Unikam celowo wielu powszechnie używanych i nadużywanychw socjologii terminów, jak na przykład „światopogląd",„postawa", „system wartości". Głównie dlatego, żemożna się bez nich doskonale obejść, nie zubożając przez toopisu i interpretacji badanego zjawiska. Nie mam zaufania dojęzyka naukowego, który — niestety — często staje się częścią11