Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

ądź zachwytem, strachem, osłupieniem lub drwiną. Ostre światłareflektorów, migające obrazy filmów, aktorzy biegający po sceniez pochodniami, kagankami, szybko zmieniające się postaci wykrzykująceswoje racje, wszystko to wywołuje wrażenie nieopisanego,męczącego chaosu, w którym nie sposób odnaleźć jakichśracji, z którymi mogliby się utożsamić widzowie i twórcy spektaklu.W podobnej konwencji zbudowana jest część druga, obnażającapustkę haseł i sloganów, ich nieadekwatność wobecaktualnej sytuacji i nastrojów społecznych w Polsce. Zamiasttekstów literackich czy wywiadów z osobistościami życia politycznegoi artystycznego — reprezentujących „wartości"kultury wielkiego świata, pojawiają się fragmenty reportaży,artykułów i felietonów z naszej prasy, teksty Lenina,fragmenty przemówień przywódców partyjnych. Grupa aktorów,do których teksty te są skierowane, wyposażona tym razemnie w pochodnie, symbole kontestacji, lecz w szturmówki, reagujepodobnie, choć może łatwiej daje się wprowadzić w błądzwodniczym manipulatorom. Podobnie jak i w części pierwszejkażdy tekst zostaje skontrastowany z innym, zaprzeczonyprzez scenę groteskową lub ośmieszony przez pokazanie jegowewnętrznej niespójności. Oto mówcy — przywódcy, wyposażeniw czerwone sztandary — bełkocą swoje powtarzające sięmonotonnie teksty. W pewnym momencie podchodzi do nichjeden z aktorów i odbiera sztandary-zasłony, sztandary-symbole,obnażając nicość, małość tych, co się za nimi kryją.Recytuje jednocześnie tekst Lenina: „Znaczenie jawnejkrytyki jest tysiąc razy większe, niż gdy ohydnej sprawie pocichu ukręca się łeb w partyjnym gronie..." Ale natychmiastnastrój powagi zostaje przerwany sceną telewizyjnego wywiadu(ulubiony i niezmienny temat studenckiego młodego teatru).Wywiad jest oczywiście „szczery" i „autentyczny". Scenawydobywa cały mechanizm reżyserowania owej szczerości. Chocholitaniec w takt tekstu Kurdesza Ernesta Brylla, zapewnieniao „lepszym jutrze" (również niezmienny temat powracającyw ciągu tych lat dziesięciu niemal w każdym spektaklu), obrazmłodzieży polskiej, jaki pojawia się w środkach masowego61