Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

wśród dzieci". Mikołaj przynosi prezenty. Sypią się z workapejcze, baty, pałki, jakieś narzędzia tortur, młotki. Dzieciz minami wyrażającymi tępotę i zadowolenie zaczynają manipulowaćprzedmiotami, ucząc się jakby ich przeznaczenia, o którymwspomina zresztą Mikołaj: „aby moje grzeczne dzieci zaprowadziłyład w świątyni spokoju, gdzie czasem jedynie jakaśniesforna mysz chrobocze pod podłogą". Szkółka terrorystów?Czy może normalna szkoła, uczelnia z jej „rynsztunkiem ideologicznym",w jaki wyposażeni zostają (w sposób mniej lub bardziejzamierzony) wychowankowie? Poszczególne sceny wydobywającoraz to nowe obszary życia opanowane przez brutalnąprzemoc, siłę zewnętrzną i to, co najgorsze w nas samych:zakłamanie, egoizm, wulgarność. Oto polowanie na czarownice.To osoby żywe, kochające świat i ludzi, szukające dróg jegonaprawy. Ich przeciwstawieniem są inkwizytorzy — koguty,zawsze ci sami przez wieki. Martwi, sztywni, pełni pustychsłów, sieją postrach i zniszczenie. Zabijają w zarodku każdąmyśl niepokorną, każde marzenie przekraczające ramy zastanegoświata. Poszczególne sekwencje są nie tylko próbami nazwaniaspołecznego zła, ale i pokazania jego społecznegoi psychologicznego zaplecza. Ten świat koszmarny trwa takżedzięki nam. Przekazaniu tego stwierdzenia służą wplecionew spektakl cytaty z poprzedniej wypowiedzi pt. Diagnoza prezentowanejrok temu. Scena spowiedzi — aktorzy podchodząkolejno do pustego konfesjonału:— że tylko z boku,że w zdawkowym krzyku,że mój niepokój zabrzmiat dla mnie jak konformizm...— że nie współczułem, zbuntowany płytko i tylko niecierpliwie, wściekle.że nie smuciłem się po ludzku, żarliwie i tylko przed sobą...— że byłam odtąd-dotąd, w czasie, gdy uczciwość była bezradna...— że wykpiłam się łkaniem, gdy bito ludzi...— że. wyznaję, zamiast działać i zapobiegaćżyję bezbarwnie, powtarzając już nie błędy i wcale już nie klęski...A kiedy trzeba było naprzód iśćdroga ugięła się jak trampolinaGdy trzeba było podnieść głosS5