Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

czyna? Możliwości jej identyfikacji są różne. To przywódca, kusiciel,uzurpatorska władza, to zwodnicza idea, świetlana przyszłość,wielka obietnica. Kim jest stwór? To zbiorowość, społeczeństwo,jakaś zwarta grupa. Zaczyna się wypytywanie Szłości,skąd się wzięła i po co przyszła, przypominające ni to plotkarskieindagacje, ni to policyjne przesłuchanie. Dziewczyna zachowujesię całkiem niewinnie, nic nie zapowiada jej „przejęciawładzy" nad grupą. „Tak sobie przyszłam", „przyszłam,przyszłam, przyszłam", „dużo przeszłam", „przeszłam dużo" —daje wymijające odpowiedzi. 28Po chwili wzajemnego badaniasię, okazuje się, że grupa dokądś podąża. Zaczyna się namawianiedziewczyny — Szłości — do wspólnego marszu. „Chodźz nami — Musisz z nami iść, bo jesteś z nami — musisz iść —z nami iść" — recytuje wielogłowy stwór. Dziewczyna nie maochoty. Okazuje się zresztą, że grupa maszeruje w jakąś bliżejnie określoną przyszłość, która ciągle jest daleko. „Szliśmydługo i nie dojdziemy z marszu — szliśmy i dojdziemy — dojdziemy— dojdziemy. Gdzie dojdziecie?" — pyta dziewczyna.„W to, co przyjdzie — w to, co idzie nam naprzeciw — idziemy —idziemy — idziemy w przyszłość." Dziewczyna w końcu odkrywaswoje zamiary: „Idźcie sami, ja nie przyszłam, żeby głupioiść, w marszu głupim tkwić." Rozpełzający się twór zaczyna sięzastanawiać, czy aby dziewczyna nie ma racji: „na co nam przyszło— i do czego to już doszło — szło nam dotąd niewyraźnie —nie wiadomo, o co szło — a przeszło dużo — nie o przyszłe szłonam raczej — szło, szło, przeszło, nic nie przyszło ciekawego."Dziewczyna zostaje uznana za wybawienie w uciążliwym marszu,za przywódcę, który nareszcie wskaże właściwą drogę: „onaprzyszła — przyszła — przyszła — przyszła — ona naszą jestprzyszłością." Grupa składa hołdy: „przesyłamy ci — ty, któraprzyszłaś, aby odeszło to, co nam źle szło — ty która przyszłaśw czas, gdy nam źle szło zaszłości wiele..., no to ślijmydo niej dziękczynne przesłanie — za to, że przyszłaś, kiedy namnie szło..."21Wszystkie cytaty na podstawie zapisu tekstu w: T. Nyczek, Teatr „Pleonazmus".Warszawa 1979, s. 36—42.73