Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

szukałeś przecież w życiu łatwegopocieszenianie obiecuję ci niczego.AutobusRok 1975 był okresem przesilenia. Zespoły stare wyczerpałyswe możliwości twórcze. Retrospektywa i Exodus zamykająpewien okres twórczości teatrów 77 i STU, jak mi się wydaje,okres najlepszy. Delirium tremens było ostatnim spektaklem„Pleonazmusa". (Teatr rozwiązał się w 1976 roku.) Inne znanezespoły nie zaprezentowały niczego ciekawego. Pojawiły się natomiastteatry nowe: „Inferno" z Krakowa ze spektaklemEtiuda optymistyczna, „Styl" z Opola z Kantatą patetyczną naWilhelma i kataryniarza. Debiuty wypadły pomyślnie. Świadczyłyo samodzielności myślenia młodych twórców, o wysiłkusfromułowania własnej diagnozy schorzeń społecznych, lecz niebyły to spektakle wybitne. Trudno byłoby wśród premier tegoroku odnaleźć wypowiedź zasługującą na to określenie. Dobre(jak wszystkie inne spektakle „Pleonazmusa") Delirium niewniosło także nic nowego w stosunku do wypowiedzi poprzednich.Było doprowadzeniem do końca, do granic możliwościwyeksploatowanych poprzednio problemów i metod pracy twórczej.Na tym tle spektakle, a raczej działania parateatralne AkademiiRuchu z Warszawy są czymś nowym, interesującym. Takze względu na formę wypowiedzi, jak i na jednoznaczność, klarownośćjej treści. W pierwszym momencie wydaje się, że Autobus4Sto „żywy obraz", budzący skojarzenia ze słynnym AutobusemLinkego. Po chwili widzowie orientują się, że jednak coś siędzieje w tym „autobusie". Na podeście stłoczona grupa ludziubranych w szare robotnicze kombinezony. Kierowca zastygłz nogą na pedale. Dziewczyna wykonuje gest, jakby kołysała dziecko.Grupa prawie całkowicie znieruchomiała, jak na fotografiiutrwalającej jakiś moment ruchu. Tylko zaciskają się pięści,45Realizacja zespołowa, kierownik artystyczny Wojciech Krukowski. PremieraWarszawa, maj 1975.84