Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

Przedstawione tu grupy nie są jedynymi przykładami kulturyalternatywnej w Polsce. Są to wybrane działania, które wydawałymi się najciekawsze i najbliższe poszukiwaniom młodegoteatru. Przykłady te wystarczą, by zrozumieć i odczuć specyficznyklimat grup alternatywnych, różniący je — mimo pokrewieństwa— od zespołów określających się wyraźnie jako teatralne.Te właśnie zespoły, a nie kultura alternatywna, stanowiątemat główny mojej książki.Mówiąc o kulturze alternatywnej w Polsce wspomnieć teżtrzeba o działalności wydawniczej i popularyzatorskiej AkademickiegoOśrodka Teatralnego „Kalambur". Spotkania międzynarodowe,wielkie wrocławskie festiwale, serie wydawnicze i innepublikacje poświęcone kulturze alternatywnej u nas i na świecieprzyczyniły się do rozprzestrzenienia jej idei, pogłębiły samoświadomośćtego ruchu. Propagowane przez BogusławaLitwińca propozycje „sztuki otwartej" były próbą własnejkonceptualizacji różnych praktyk kultury alternatywnej. 25Jednakgrupy skupionej wokół „Kalambura" — w okresie, któryjest przedmiotem moich zainteresowań — do alternatywnychzaliczyć nie można. Była to bowiem kultura alternatywna myślana,a nie praktykowana w życiu codziennym. Okres wspólnotowegożycia środowisko to miało już poza sobą.5. MŁODY TEATR A SPOŁECZNOŚCI ALTERNATYWNEMiędzy ruchem alternatywnym a młodym teatrem nie da sięprzeprowadzić ostrej granicy. Tak jak trudno wytyczyć takągranicę między teatrem awangardowym a działalnością parateatralnąi happeningiem. Niektóre wymienione tu grupy, na przykładGardzienice, funkcjonowały instytucjonalnie jako teatr,uczestnicząc w festiwalach i przeglądach teatralnych. Inne,nre wymienione wśród grup alternatywnych, lecz zaliczoneprzeze mnie do nurtu młodego teatru — jak na przykład warszawskaAkademia Ruchu, szczególnie w późniejszym okresie25B. Litwiniec, Teatr miody — teatr otwarty, Wrocław 1978.45