Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

Jasińskiego. Wszystkie te zaczerpnięte z literatury współczesnejwypowiedzi i ich autorzy, niezbyt już reprezentatywni dlatego, co najważniejsze w życiu umysłowym dni dzisiejszych,byli postaciami symbolicznymi dla pokolenia tamtych czasów.Efekt ich ośmieszenia, kompromitacji — a więc w zamierzeniutwórców spektaklu efekt kompromitacji ideologii i uwikłanejw nią sztuki osiągnięty został za pomocą zabiegu, który nazwaćby można podwójnym zaprzeczeniem. Słowom padającymz pontonu zaprzeczają zachowania się tych, którzy je głoszą.Oto wzniosłe deklamacje umierającego Ajgistosa, który jednocześniez całym naturalizmem odtwarza agonalne konwulsje,oto aktor ściągający spodnie wyśpiewuje Paryski spleen Baudelaire'a,Arrabal udzielający wywiadu miota się, skacze i wrzeszczywykonując nieprzyzwoite gesty. Rozebrane do pasadziewczyny i chłopcy dźwigają ponton z aktorem deklamującymRóżewicza:Mons pubisz tego szczyturoztaczają się rozległerosnącewidnokręgiJednocześnie z tym, co dzieje się w pontonie, toczy się jakbydrugi nurt spektaklu. Co chwilę gaśnie światło. Na ścianachsali migawki z dokumentalnych filmów. Wietnam, wojna naBliskim Wschodzie, Biafra. Płoną wsie, wynędzniali jeńcy, trupy,głodujące dzieci. Wywiad z Arrabalem, potem z generałemGiapem, skontrastowany z poematem Ginsberga, z manifestamiteatralnymi Chaikina i Gattiego. To drugi poziom zaprzeczenia.Słowa zderzone z rzeczywistością odsłaniają swą bezsilnośćwobec zła. Pomiędzy sztucznym światem sceny-pontonu i prawdziwymświatem pojawiającym się w reportażach filmowych,w songach opartych na wierszach Ginsberga, przedstawiającychgroźną, niszczącą Amerykę, miotają się ci, którzy stanowią jakbytło, ale zarazem niezbędny element spektaklu. To oni w tymgroźnym i absurdalnym świecie szukają i nie znajdują wyjścia.Miotają się od jednej propozycji do drugiej, reagują agresją60