Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

lizacje tego typu kultury i wywarł duży wpływ na środowiskaintelektualne i artystyczne także poza granicami kraju. Grupynajbardziej dla tego ruchu reprezentatywne to:Społeczność młodych psychoterapeutów, która w połowie latsiedemdziesiątych przekształciła się w ruch społeczny o dośćszerokim zasięgu, stawiający sobie cele wykraczające poza krągspraw związanych z wykonywaniem zawodu (poszukiwaniei upowszechnianie alternatywnych wzorów zachowania, zakwestionowaniekultury traktowanej jako narzędzie represji itp.). 14Grupy religijne i parareligijne praktykujące buddyzm zen i innerodzaje buddyzmu, jogę, medytację transcendentalną (buddyściw roku 1980 uzyskali status oficjalnego Kościoła).I najważniejsze, najbardziej liczne i zarazem zróżnicowanegrupy artystyczne i paraartystyczne. Ten nurt ruchu obejmujeśrodowiska muzyczne, grupy działające na pograniczu różnychdziedzin sztuki (na przykład między plastyką a teatrem), zespołyparateatralne. O tych grupach — wybranych przykładach —będzie tu mowa, ponieważ one właśnie były najbardziej „spokrewnione"ideowo i związane towarzysko z młodym teatrem.TEATR LABORATORIUMNajwiększe znaczenie dla kształtowania się koncepcji kulturyalternatywnej, nie tylko w Polsce, miała działalność JerzegoGrotowskiego i jego Teatru Laboratorium, szczególnie w latachsiedemdziesiątych, w okresie odejścia od teatru — w stronę..kultury czynnej". Nie podejmuję tu analizy niezwykle.interesującegoeksperymentu, który realizował zespół Laboratorium.Narosła wokół tego tematu bogata literatura l5 , nie sądzę14Ruch ten został dokładnie zbadany i opisany przez Annę Wykę w ramachprac Zakładu Badań nad Stylami Życia (praca doktorska ..Niektóre awangardoweśrodowiska wzorotwórcze w Polsce". IFiS PAN. Warszawa 1984).15Najważniejsze pozycje dostępne na naszym rynku księgarskim to:Z. Osiński. Grotowski i jego Laboratorium, Warszawa 1980. Teksty, InstytutAktora Teatr Laboratorium. Wrocław 1975. Na drodze do kultury czynnej, opr.L. Kolankiewicz. Wrocław 1978. J. Brach-Czaina, Etos nowej sztuki. Warszawa1984 (rozdz. ..Proces indywidualizacji w wersji Grotowskiego").34