Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

wyjścia budowy spektaklu było pytanie: „co by się stało, gdybynagle spotkały się dwa pochody pierwszomajowe idące naprzeciwsiebie?" Dwie podobne, choć niezupełnie jednakowe idee —pisze Gwido Zlatkes. 57Na początku Lepszej przemiany materii spotykają się dwa konduktypogrzebowe, pełna i pusta trumna, Obdartusi i Ubrani,dwie pieśni: „Ni idąc, ni leżąc, ze swoją osobowością na plecach..."i „Coś się skończyć musi, aby zacząć się miało nowecoś..., choćby nawet i stonoga." Narastający konflikt zażegnująprzybyli na pomoc pielęgniarze, godząc powaśnionych w jurnym,ludowym rytmie: „hopsasa, hopsasa, na zdartych obcasach!..."Pogodzeni, ujednoliceni, przykrojeni do jednego wymiaruuczestnicy pochodów-konduktów zostają poddani intensywnejmustrze i w zwartym szeregu wyruszają dookoła sceny.Pojawiają się wątpliwości, ale przecież: „W stadzie idzie się lżeji raźniej; choć w kółko, wierzy się, że w przód. Zmienia się dowódca.Ten nowy jest znacznie lepszy. Rozdaje wszystkim wrotki.Tworzy się olbrzymia wirująca karuzela. Gdy już nabierzerozpędu, pęka — aktorzy walą się na ziemię. Wypełnia sięostatni akt dokonanej w wymiarze społecznym kafkowskiejprzemiany — olbrzymia, okryta szarą ceratą stonoga wypełzaz sali [...]. Pod wpływem siły reprezentowanej przez pielęgniarzynastępuje unifikacja. Trumny zostają porzucone. Ale pochwili wpełzają na scenę (ruszając się przypominają olbrzymiekaraluchy) i dołączają do pochodu. Ale przeżywają osobliwąmetamorfozę — przewracają się do góry dnem i stają sięwózkami dziecinnymi — dopasowują się do nowej sytuacji społecznej.Prawdziwe odrodzenie idei!" 58Ach, jakże godnie żyliśmyRok 1979. Drugi po Przecenie — wielki spektakl TeatruÓsmego Dnia — Ach, jakże godnie żyliśmy. Główne pytanie —ciągle to samo: „czy musimy poprzestać na tym, co tu nazwanorajem na ziemi?" Każde pokolenie daje na nie swoją odpowiedź,57G. Zlatkes, Pieśń nagminna o Grupie Chwilowej, „Informator KonfrontacjiMłodego Teatru". Lublin, kwiecień 1980, s. 12." Tamże, s. 12—13.101