Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

instytucji kulturalnych w Polsce. Była od nich także zależna.W czasach, gdy wszystko szło mniej więcej normalnie, ta zależnośćbyła mało odczuwana. W momencie zachwiania równowagistała się niszcząca.Niezależnie od tych zewnętrznych przyczyn w ramach instytucjikultury studenckiej — jak zresztą w wielu innych instytucjach— nastąpiła emancypacja środków działania prowadzącado jej rytualizacji, uniezależnienia się od celów, którym pierwotniemiała służyć. Przykładem tych procesów był monstrualnyrozrost festiwali, niewspółmierny w stosunku do rozwojulego co miało być na nich prezentowane. Nadaktywność instytucji'nie była odpowiedzią na jakąś eksplozję twórczości, niepowstawała pod naporem potrzeb uczestnictwa Wręcz przeciwniew drugiej połowie lat siedemdziesiątych frekwencja na wieluimprezach studenckich spadała, twórczość była oceniana surowojako niedojrzała intelektualnie i nie odpowiadająca na pytaniaswego czasu. Zmiana na lepsze nastąpiła dopiero pod koniecdekady wraz z falą ogólnego ożywienia politycznego.Teatr-ruch był więc nie tylko ruchem społecznym zmierzającymdo zmiany podstawowego wzoru kultury w Polsce. Byłrównież reakcją na patologię instytucji, próbą przywróceniajej normalnego funkcjonowania. Był czymś w rodzaju mechanizmukontroli społecznej wobec działań instytucji niezgodnychz jej celami. Akt końcowy, zerwanie z instytucją, n.e był aktemzmierzającym do jej zniesienia, lecz po prostu porzuceniempatologicznych struktur. Rok 1980 zamknął pewien etap życiakultury studenckiej. Jej ogromny dorobek czeka na badaczyi popularyzatorów, którzy ocenią sprawiediwie wysiłek ogromnejrzeszy twórców, działaczy i animatorów zaangażowanychw to wielkie przedsięwzięcie.