Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

wych idei, nawet tych do niedawna młodym ludziom bardzobliskich (ruchy kontestacyjne na Zachodzie), pustkę kulturyzarówno rodzimej, jak i zachodniej, stanowiącej dla ocenywłasnej sytuacji ważny punkt odniesienia:spadając uprawiamy nasze ogrodyspadając wychowujemy dziecispadając czytamy klasykówspadając skreślamy przymiotnikiSłowo spadanie nie jestsłowem właściwymnie objaśnia tego ruchuciała i duszyw którym przemijaczłowiek współczesny. 10Scenariusz spektaklu oparty jest na motywach poematu TadeuszaRóżewicza, od którego zapożyczono także tytuł spektaklu.W środku sali nadmuchany ponton. To jakby właściwascena, mównica, miejsce, w którym pojawiają się kolejni „bohaterowie",by obwieszczać swoje prawdy pozorne, zachwalaćskompromitowane ideologie lub po prostu wygłaszać monologi,których nikt nie słucha. Rozpoczyna się tekstem z Na dnieGorkiego (monolog Satina). Brzmi to nieprzekonująco, nietylko dlatego, że wybełkotane niewyraźnie przez aktora, któremuzgromadzony wokół pontonu wrogi i odrażający tłumusiłuje przeszkodzić. Nie ma już dna, którego sens zakładałbyistnienie jakiegoś przeciwieństwa. Świat ukazany w Spadaniuto świat w rozsypce. Przestrzeń bez punktów orientacyjnych, takichjak dno — dół, wobec którego istnieć musi również jakaś„góra".Dalej parodia Much Sartre'a, potem urywki przemówień MaoTse-tunga. Bóg-przywódca obiecuje masom ludowym raj naziemi. Wyzwolenie przez seks — to Saganka, ośmieszona bezlitośniezarówno przez Różewicza, jak i reżysera Spadania —10T. Różewicz. Spadanie, w: Poezja. Dramat. Proza. Wrocław 1973. s. 95—96.59