Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

ność Dziennikarza, gumowe rurki, białe kitle zmieniają sięw narzędzia kary lub zniewolenia. Dziennikarz brutalnościąlub podstępem ciągle wygrywa drobne pojedynki, nie mogączarazem zwyciężyć ostatecznie, to znaczy zrealizować zamierzonegocelu. Padają słowa ostre, pełne goryczy, lecz wtedynagle na mówiącego Dziennikarz narzuca płachtę białegopłótna. Głos protestu cichnie. Wszyscy śpiewają:Z głową lekko wzniesioną, ze szczerym spojrzeniem utkwionymw przyszłość, która znajduje się (jak powszechnie wiadomo)zawsze o stopień wyżej na ruchomych schodach postępu,a jej świetlaność razi tylko skryteza szkłamiprzekrwione oczy krótkowidzów...Tymczasem, już od pewnej chwili Pielęgniarka i Dziennikarzdają do zrozumienia, że coś ważnego i groźnego dzieje się zadrzwiami. Krwiodawcy reagują na to z ciekawością, ale i z wyraźnymniepokojem. Niewiadome wydarzenia za drzwiami budzątakże niepokój Dziennikarza. Pielęgniarka próbuje bezwiększego skutku uświadomić zebranym, że naprawdę dziejesię coś ważnego, wobec czego nie można pozostać obojętnym,udając, że wszystko jest w porządku:Spójrzmy prawdzie w oczy: w nieobecneoczy potrąconego przypadkowoprzechodnia, z podniesionym kołnierzem.[...]prawdzie, w te szare oczy, których z nas nie spuszcza,które są wszędzie, wbite w chodnik pod stopami,wlepione w afisz i utkwione w chmurach...I ona jednak zostaje zagłuszona przez miotającego się Dziennikarza.Wśród krwiodawców narasta agresja i ciekawość,ale nikt nie chce się narazić. Ani podejmując ostateczną rozmowęz manipulatorem, ani otwierając owe symboliczne „zamkniętedrzwi". Krwiodawcy usiłują namówić Młodego człowieka,by zrobił to za nich. Jednak Młodemu udaje się zrzucić odpowiedzialnośćna Technicznego. Ofiara zostaje rzucona napodest, skrępowana wężami, w które krwiodawcy pompują po-69