Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

„poszukiwań estetycznych". Co roku wprawdzie tu i ówdziepowstaje coś, co utrzymuje ową ciągłość poszukiwania własnejtożsamości, lecz zdecydowana większość zespołów w środkudekady to manieryczne naśladownictwa Grotowskiego,bądź — jak trafnie określa Tadeusz Nyczek — wypowiedzi„ustabilizowanych rewolucjonistów" 2 . Ten nastrój wycofaniasię, przekształcenia się czegoś, co było więcej niż teatrem, w teatrtylko, znajduje odbicie w spektaklach takich, jak ExodusTeatru STU z Krakowa (rok 1974) czy Wybranych scenach z najnowszejnaszej dekadencji „Pleonazmusa" z Krakowa, a takżew samym fakcie rozwiązania się tego — znakomitego — zespołu(w roku 1976). W drugiej połowie dekady ruch zaczyna ożywiaćsię ponownie, dążąc tym razem do stworzenia ram organizacyjnychdających gwarancje bardziej skutecznego działania.Rok 1980 to punkt kulminacyjny, w którym zarówno teatr-sztuka,jak i teatr-ruch osiągają swą największą dojrzałość. Świadomośćtych dwu nurtów młodego teatru — wyrażającą się w spektaklachlat 1970—1980 — chcę przedstawićjako dążenie do uporządkowaniarozbitego świata, do ustanowienia sensu własnejegzystencji pośród otaczającego chaosu, odnalezienia jakiegośpunktu centralnego, od którego można by zacząć próbę rekonstrukcjikultury jako całości. Potwierdzenia lub zaprzeczenia słusznościtych założeń należy szukać w „świecie przedstawionym".Rozwinięcie własnej interpretacji odkładam więc na koniecrozdziału.Odzyskać przepłakane lata...Jest kwiecień 1980. Lubelskie Konfrontacje Młodego Teatruzgromadziły jak co roku zespoły różniące się znacznie poziomemartystycznym, umiejętnością wypracowania własnego językateatralnego, adekwatnego do treści przesłania. Jednaktym razem wszystkie nieomal spektakle mają coś wspólnego:2T. Nyczek, Pełnym głosem. Teatr studencki w Polsce 1970—1975. Kraków1980, s. 120.52