Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

Dalej — odpowiedź na pytanie podstawowe: jacy jesteśmy? —piosenka, która w interpretacji zespołu ICD była chyba najzabawniejszympunktem spektaklu:Gniewni i niecierpliwi, tacy bywamyi byle co nas nie zdziwi.a może tylko takich gramy.śpiewać lubimy pieśnii grać na gitarze.ale nikomu z nas się nie śniżeby gnuśnieć w betach marzeń.I tacy właśnie młodym frontem.Wkraczamy w lata osiemdziesiąte!Piosenka ta nie tylko śmieszy swym grafomaństwem. Obnażacały schematyzm lansowanego przez propagandę oficjalnegoobrazu młodzieży. Musi być ona radosna, ale nie za bardzo rozbrykana,musi marzyć (o lepszej przyszłości, oczywiście), alemusi być zarazem aktywna i zaangażowana, musi być „ofensywna"itp. W pierwszym momencie wkraczania w lata osiemdziesiąteaktorzy robią z wysiłkiem krok naprzód i bezwładnie przewracająsię na podłogę. Po chwili biegną w głąb sali ustawiającsię jak do grupowego zdjęcia. „Wkraczaniu" towarzyszygiełda haseł. Jeden z aktorów recytuje: „Naprzód młodziprzyjaciele, jesteśmy silni i piękni! Młodość produktem pierwszejjakości! Zajeździmy kobyłę historii! Młodym frontem kulepszemu jutru! Zniszczymy hamulce współczesności! Młodośćgwarancją postępu! Odśnieżymy nasze ulice! Młodość touświadomiona konieczność! My pójdziemy za nim w kosmos!Młodzież zawsze! Nie spoczniemy, nim dojdziemy!"Przy wykrzykiwaniu ostatnich haseł cała grupa maszeruje dotyłu wpadając na publiczność. Konsternacja, ale przywódcazagrzewający do czynu znów woła: „Naprzód młodzi przyjaciele!"Grupa jednak nie bardzo wie, dokąd ma iść. W tym momencieświatło reflektora pada na podłogę — tworząc owalną,jasną plamę. Przywódca zachęca młodych do skupienia sięw kręgu tego światła. Grupa nieśmiało przekracza granicęświetlanej plamy, która okazuje się łodzią. Wszyscy siadająjak wioślarze. Padają słowa komendy: „wiosła w dłonie, kołki109