Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

zawsze pacyfistyczna. Rozwijane są raczej środki ekspresji niżnarzędzia walki. Ruchy te tworzą bogatą symbolikę, szukająmetod perswazji, skutecznej argumentacji, unaocznienia swychwartości, apelują raczej do pozytywnych emocji.Cena społecznych efektów działania tych ruchów jest szczególnietrudna. Ruchy intelektualne czy artystyczne mogą przez długielata pozostać nie zauważone przez tak zwany szeroki ogół, mimoże doprowadziły do istotnych zmian w jakiejś dziedzinie kulturysymbolicznej.Ruch, który zakończył się porażką z powodu odrzuceniaprzez adresatów głoszonych idei, może w okresie późniejszymzostać ożywiony przez innych i oddziałać w sposób bardzoznaczący. Ruch, który osiągnął widomy sukces w postaci społecznejakceptacji ucieleśnionej powstaniem nowej instytucji lubwłączeniem w system instytucji zastanych, może oznaczać bezwartościowośćgłoszonych idei — jeśli za miarę wartości przyjmiemyich rewolucyjność i nowatorstwo.POWSTANIE RUCHU TEATRALNEGONa początku tego rozdziału stwierdziłam, że momentem przełomowymdla studenckiego teatru w Polsce był rok 1970.Dlaczego tę właśnie datę można uznać za początek ruchu? Cospowodowało, że zespoły działające osobno, konkurujące zesobą na festiwalach o nagrody i aprobatę krytyki, zaczęły tworzyćśrodowisko coraz bardziej świadome łączących je więziideowych, wspólnych pytań i wspólnych zagrożeń?Lata sześćdziesiąte nie były wcale okresem pustym w historiistudenkiego teatru. W tym czasie działało wiele zespołów mającychosiągnięcia wybitne, jak na przykład „Kalambur", któregoSzewcy przejdą do historii polskiego teatru, gdańska„Galeria", lubelski „Gong" czy łódzki „Pstrąg". Był to okresposzukiwań estetycznych, eksperymentów w dziedzinie językateatralnego. Teatr studencki stał się rzeczywiście artystycznąawangardą, w swych wykonaniach najlepszych wyprzedzającąteatry profesjonalne. Choć mało popularny w środowiskachstudenckich, interesował żywo teatrologów, zawodowych reży-138