Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

mówią o tym, że poczucie rozdźwięku między rzeczywistościąkreowaną przez instytucje „kultury oficjalnej" a tym, co jestudziałem codziennych doświadczeń ludzi, osiągnęło swój szczyt.Dalej tak żyć nie można. Nie jest przypadkiem motto zamieszczoneprzez redakcję w Informatorze KMT, nawiązujące dotradycji studenckiego teatru sprzed lat dziesięciu. To fragmentwiersza Norwida, stanowiący zakończenie słynnego spektakluz roku 1971 Koło czy tryptyk? Teatru 77 w Łodzi, podejmującegodyskusję na temat odpowiedzialności moralnej za niedawnewydarzenia w Gdańsku, stawiającego pytanie, jak do tegodojść mogło i co zrobić, by taka sytuacja nigdy się nie powtórzyła(cytuję według zapisu w scenariuszu spektaklu):Gorejąc nie wiesz, czy stawasz się wolnyCzy to co twoje ma być zatraconeCzy popiół tylko zostanie i zamętCo idzie w przepaść z burząCzyli też zostanie na dnie popiołu gwiaździsty dyjament...Czy...? tu redakcja Informatora uzupełniła Norwida gorzkimpytaniem z wiersza Tadeusza Borowskiego.Czy głuchy, drwiący śmiech pokoleń?...To motto miało wyznaczać i rzeczywiście wyznaczało kierunekdyskusji i poszukiwań lubelskiego spotkania. Jego atmosferęodtworzyć trudno, gdyż nastrój tworzyło to, co do końcanie wypowiedziane, jakieś przeczucie ważnych zdarzeń, niecierpliwośćoczekiwania. Ilustracją tego nastroju są zamieszczonew Informatorze KMT teksty. Pierwszy z nich to próba werbalizacjitego nastroju, drugi — odpowiedź polemiczna.„Całkowite bankructwo kolejnych ideologii utopijnychi optymizmów społecznych [...], a także narastająca fala katastrofizmuw sztuce nie mogą oznaczać niczego innego, jak kolejnąwielką katastrofę dziejową — całego naszego świata. Potwierdzato zresztą codzienne odczuwanie rzeczywistości wokółnas — to «wisi w powietrzu» — śmierć i trwogę dostrzec możnawyraźnie pod cienką błonką cywilizacji i dobrobytu — lub zwy-53