Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

sunku do środowisk twórczych, coraz dalej postępującego ograniczeniaswobody działania w sferze kultury i innych dziedzinachżycia społecznego. Ruch zamyka się coraz bardziej we własnymwyizolowanym środowisku, starając się odnaleźć sens działaniaw zmienionych warunkach.Lata 1972—1975 nie wniosły nic istotnego do treści manifestówteatru-ruchu, nie zmieniły jego etycznych i artystycznych postulatów.Wypowiedzi najwybitniejszych przedstawicieli teatru studenckiegotamtych lat, przywódców ruchu teatralnego, świadczą wyraźnieo poczuciu misji młodego teatru. Jego celem miało byćzrewolucjonizowanie rzeczywistości, przyspieszenie społecznychprzemian, jakich zapowiedzią była zmiana ekipy rządzącej powydarzeniach grudniowych w Gdańsku. Teatr studencki nie zrewolucjonizowałopornej rzeczywistości, doprowadził za to do rewolucjiw samym teatrze. Teatr polityczny, który ukształtowałsię na początku lat siedemdziesiątych, wywołał szereg trwałychzmian w zakresie środków ekspresji, języka teatralnego, stosunkuwidza i aktora, sposobu traktowania przestrzeni teatralneji — przede wszystkim —samej funkcji teatru. „Została zanegowanasytuacja przedstawienia i teatru jako dzieła autonomicznegow stosunku do rzeczywistości społecznej, jako dzieła, którerządzi się wyłącznie własnymi prawami [...], zamiast szukać siebie[...] szukać swojej prawdy w jakimś zapisanym tekście dramatycznym,aktor szukał środków, znaków do tego, by przekazać swojąprawdę, którą musiał sam sobie znaleźć w kontakcie nie tylkoz owym jednym tekstem dramatycznym, ale z całokształtem swegożyciowego, umysłowego i fizycznego doświadczenia." nRuch teatralny tego okresu oddziałał przede wszystkim jakoruch artystyczny i wspólnotowy. Stworzył nową formułę scenicznejwypowiedzi, w której wykorzystane zostały zarówno doświadczeniateatru politycznego, jak i nurtu poszukiwań twór-12L. Raczak. wypowiedź w dyskusji na Forum Młodego Teatru w Toruniuw 1979 r. Materiały młodego teatru. Rada Programowa Teatrów Studenekich.SZSP. 4 1 1980. Warszawa.152