Aldona JAWŁOWSKA więcej niż teatr

twarze. I sens tego, co kryje się za wzniosłymi słowami, piękniebrzmiącymi sloganami, utartymi gestami wykonywanymiz przyzwyczajenia, lenistwa lub strachu." 24Przedstawieniem, które z pewnością należało do ważnychwypowiedzi tego roku był Sennik polski Teatru STU. 25Spektaklten krytyka nazwała „spektaklem obrachunkowym" — w którymdokonuje się oceny narodowych mitów, poszukuje własnychkorzeni w dawnej i niedawnej tradycji. Wydaje się, żejest to także, a może przede wszystkim, sprawozdanie z rozpaduowej tradycji, której wyrwane wątki wędrują po różnych obszarachkultury współczesnej, tworząc zbitki absurdalne, pogłębiająceogólne odczucie chaosu. Dewaluacja wartości następujeprzez pokazanie ich nieprzystawalności do nowych społecznychkontekstów. Ten stan rozpadu to rzeczywistość naszej współczesnejkultury. Przekonujące wydaje się więc stwierdzenie TadeuszaNyczka, iż: [Sennik polski] „Był przede wszystkim analiząrzeczywistości bezpośredniej, dowodem, że właśnie współcześnie,na dziś uprawiamy zbiorowe kalectwo kultury i życiaduchowego w postaci osobnych sposobów bycia i myślenia[...], zadano szereg pytań: czy kultura polska musi być podzielona?Czy dopełnieniem pięknego marzenia musi być przykreobudzenie? Czy jedyną alternatywą trudnej rzeczywistości mabyć nierealny mit? Czy Kordian musi lekceważyć chama a chamnienawidzieć Kordiana? Czy wreszcie, zamiast autentycznegożycia politycznego trzeba pisać wiersze, zamiast refleksji społecznejrobić przedstawienia teatralne, a rozumną myśl ekonomicznązastąpić aluzjami kabaretowymi?" 2624Fragment Programu przedstawienia (wersja I). Poznań, ZSP, 1971.25Scenariusz Edward Chudziński i Krzysztof Miklaszewski, inscenizacjai reżyseria Krzysztof Jasiński, muzyka Krzysztof Szwajgier. Premiera Łódź,grudzień 1971. Wykorzystano teksty: Mickiewicza, Słowackiego, Norwida, Wyspiańskiego,Kaden-Bandrowskiego, Gombrowicza, Dygata, Konwickiego,Mrożka, Moczulskiego, Bierezina.26T. Nyczek, Rewolta, sen, pożegnanie młodości, w: Teatr STU, Warszawa1982, s. 39—40.71