ЖУРНАЛИСТЕРІНІҢ ТӘЖІРИБЕСІНЕН

болып, сосын сол әрекеттерінің әрқайсысын бейнематериалдармен
шегелей түскенде, тіпті тамаша болар еді. Бұл да журналистің кемшілігі
екенін айта кеткен жөн.
Қазір публицистиканың осы журналистік зерттеу жанры қазақстандық
арналарда да кеңірек қанат жая бастады. Ал, қазақ журналистикасына
жасқаншақтамай, ойын ірікпей ашық айтатын жалынды жастар легінің
де қосылып жатқанын ескерсек, бұл жанрдың болашағынан көп үміт
күтуге болады.
Ең бастысы жастарды тәрбиелейтін дұрыс бағыт беріп, жол
сілтейтін қазақ журналистикасының мектебін қалыптастыру
керек. Бұл әлемдік тәжірибеде бар. Логикалық тұрғыдан алғанда
да олардың алдында тәрбие беретін аға буын болмаса соңғы
бұтақтың да қисая беретіні сөзсіз.
Көп жағдайда журналисттік зерттеудің соңы сары түске еніп,
әлемдік журналистикадағы «сары баспасөзге» айналып кетеді.
Ал, «сары басылымдар» мен сол секілді жеңіл-желпі үстірт жасалған
материалдардың соңынан, яғни, сенсация қуалаған ақпарат құралының
ғұмыры да ұзақ болайды. Өйткені:
Біріншіден: басылымның немесе телеарнаның салмағы болмайды,
Екіншіден: сол жеңіл-желпі дүниелер жасап жүрген журналистің де
соншалықты беделі болмайды,
Үшіншіден және ең бастысы да әрі қауіптісі: осындай дүниелер жасап
жүрген журналисттің өзі, аз уақытта рухани «мүгедекке» айналады.
Арзан атақ пен жалған әрі уақытша беделді малданып қалмау
керек.
Шын журналист шынайы ақпарат іздеп, ақиқатқа көз жеткізуге
ұмтылу арқылы ғана шыңдалады.
Өкінішке орай, біздің қоғамда журналиске ондай жағдай жасалмаған.
Әрине, ондай мүмкіндікті ешкім жасап бермейтіні де рас. Журналист
өзі іздену арқылы сол нәтижелерге қол жеткізуі тиіс. Алайда, жалпы
шығармашылық адамдардың жұмыс істеуіне кедергі көп, ол билік
тарапынан болса да, ықпалды топтар тарапынан болса да, тіпті арна
басшыларының ұстанған саясаты жағынан болса да. Міне, осылардың
бәрі журналисті амал жоқ биліктің өзі жасап қойған қалыпқа түсуіне, сол
шеңберде ғана жұмыс істеуіне мәжбүрлейді.
ҚАЗАҚСТАН ЖУРНАЛИСТЕРІНІҢ ТӘЖІРИБЕСІНЕН | 302 |