Lees hier het rapport van deze kwantitatieve en ... - Bestuurszaken

Kwantitatieve en kwalitatieve benchmarking van het interne gelijke kansen- en diversiteitsbeleid van de Vlaamse overheid
- In 2011 is het percentage allochtonen 31 in de publieke sector, vergeleken met 2007, met 50%
toegenomen
- In 2011 zijn minimaal 50 medewerkers van allochtone afkomst in managementposities net
onder ABD-niveau ingestroomd.
- Bij het Rijk komen 2000 structurele stageplaatsen: 1000 reguliere plaatsen op mbo/hbo/woniveau,
en 1000 plaatsen voor kansarme doelgroepen zonder startkwalificaties. Voor beide
trajecten geldt dat 50% moet worden bezet door allochtone vrouwen en mannen.
- In 2011 is de uitstroom naar inactiviteit van werknemers ouder dan 50 met 2% afgenomen
vergeleken met 2006.
Opvallend is dat er niet enkel streefcijfers voor de aanwezigheid van de doelgroepen geformuleerd
werden, maar ook voor de jaarlijkse instroom die die aanwezigheid moest garanderen. Er werd dus
niet enkel gedefinieerd wat men wilde bereiken, maar ook hoe men dat kon bereiken. Bovendien was
er ook aandacht voor de doorstroom van medewerkers van allochtone afkomst. De cijfers waren
geldig voor de hele overheid, maar elke overheidssector kon een eigen streefcijfer opstellen
toegespitst op de eigen arbeidsmarktomgeving (Ministerie van Algemene Zaken, 06.2007). Men was
dus erg flexibel. Wat het thema gender betreft bijvoorbeeld, kon men zich waar nodig ook op
instroom van mannen richten:
“Per overheidssector zal nadere invulling worden gegeven aan de cijfermatige doelstellingen
met betrekking tot vrouwen in topposities en diversiteitbeleid. Daarbij zal rekening worden
gehouden met de arbeidsmarktomgeving. Zo zijn bij het Rijk meer vrouwen nodig, terwijl in
het primair onderwijs juist behoefte is aan meer mannen.”
Hoewel het kabinet Rutte-Verhagen de streefcijfers die onder Balkenende VI geformuleerd waren,
losliet, werd er wel een quotum ingevoerd voor personen met een handicap. Vanaf 2011 moest 1%
van de bezetting van het rijkspersoneel bestaan uit mensen met een handicap. Het ging hier om de
aanwerving van personen die arbeidsongeschikt zijn na ongeval/ziekte (‘WIA’), sociaal
tewerkgestelden (‘WSW’) en personen die op jonge leeftijd een ziekte of handicap kregen
(‘Wajongers’). De redenering achter deze doelstelling was dat gezien de krapte op de arbeidsmarkt,
iedereen in staat moest zijn om (gedeeltelijk) te werken. Men wilde zo veel mogelijk mensen actief
aan de slag krijgen. Bovenop het politiek overeengekomen quotum van 1%, formuleerden ook de
topambtenaren het engagement om tegen 2015 1% werknemers uit deze groep aan te werven en
begeleiding te voorzien. Dit wil in feite zeggen dat men een 2% vertegenwoordiging zou nastreven
tegen 2015.
Het huidige kabinet gaat nog verder en streeft naar een vertegenwoordiging van 5% voor de
doelgroep van personen met een arbeidshandicap. Dit zou gepaard gaan met het terug ‘insourcen’
van laaggeschoold werk dat voordien uitbesteed werd, zoals catering en poetswerk. Daarnaast wordt
er ook nagedacht over het proces van ‘jobcrafting’, waarbij men de takenpakketten behorende tot een
functie gaat analyseren en herindelen. Dit zou meer mogelijkheden moeten bieden voor de
tewerkstelling van personen met een arbeidshandicap. Ook voor vrouwen in ABD-functies wordt in het
regeerakkoord een streefcijfer opgenomen: “In 2017 bestaat tenminste 30 procent van de algemene
bestuursdienst (ABD) uit vrouwen”.
31 Het gaat hier telkens om niet-Westerse allochtonen (Tweede Kamer der Staten-Generaal, 12.09.2008). Een niet-Westerse
allochtoon is een persoon die afkomstig is, of wiens ouders afkomstig zijn, uit één van de landen in Afrika, Latijns-Amerika,
Azië (exclusief Indonesië en Japan) of Turkije. Een Westerse allochtoon wordt dan gedefinieerd als een persoon die
afkomstig is, of wiens ouders afkomstig zijn, uit een van de landen in Europa (exclusief Turkije), Noord-Amerika en
Oceanië, of Indonesië of Japan (Centraal Bureau van de Statistiek, 2012).
KU Leuven - Instituut voor de Overheid 84