Przerażony kameleon - eseje o przyszłości zarządzania - E-mentor

130
Marek Kawiorski, Marek Pietrzak, Marek Tomanek, Maciej Tomczak, Karina Sadowska
to daje jednak bardzo duże możliwości organizacji. Jeśli określona grupa zadaniowa mogłaby
wymieniać się myślami i pomysłami bezpośrednio, możliwe byłoby skrócenie długiego czasu
przekazywania informacji. Dodatkowo prawdopodobnie wszystko mogłoby odbywać się w całkowitej
ciszy, która sprzyja koncentracji. Przy opracowaniu odpowiedniej technologii możliwe
byłoby przekazywanie myśli z całym ładunkiem informacyjnym, jaki mamy w „głowie”. Tak też
komunikacja taka byłaby na całkowicie innym poziomie. Obecnie posługujemy się ułomnymi
słowami, które pozwalają nam tylko w jakimś stopniu opisać to, co odczuwamy lub chcemy
powiedzieć. Słowa mają określone znaczenia, czyli zamykają się w określonych ramach. Komunikacja
telepatyczna czy myślowa to wyższa forma komunikacji ponieważ jest twórcza,
nieograniczona, oddająca również uczucia. Taki rodzaj komunikacji bardzo ograniczyłby koszty
i pozwolił na wygenerowanie bardzo dużych rezerw czasowych. Można byłoby uniknąć złych
interpretacji, nieporozumień i niedomówień. Dodatkowo kadra zarządzająca spędza większość
czasu na wymianie informacji i rozmowach. Rozwiązanie opisane powyżej mogłoby doprowadzić
do zmiany tej proporcji, a przez to do zmiany wydajności pracy całej organizacji.
Zakończenie
Jak wynika z krótkiej analizy, genetyka oraz biotechnologie niosą dla ludzkości zarówno
ogromne szanse, jak i poważne zagrożenia. Nasza coraz gęściej zaludniona planeta jest dzisiaj
eksploatowana zdecydowanie zbyt intensywnie, a biotechnologie pozwolą nam wręcz zawrotnie
zwiększyć tempo i efektywność naszych działań. Jeśli nie odezwie się w nas najgłębiej
odziedziczona po przodkach cecha – lenistwo – to możemy całkowicie zużyć Matkę Ziemię
już w niedalekiej przyszłości. Miejmy zatem nadzieję, że przyszłe pokolenia będą świadomie
ograniczać swą produktywność.
W tym momencie dochodzimy do najważniejszej (według naszego Zespołu) konkluzji:
największe zastosowanie biotechnologie będą miały dla gatunku ludzkiego w procesie podboju
kosmosu. Skutecznie wykorzystane pozwolą osiągnąć nieznane dotychczas horyzonty, i jednocześnie
„upuścić powietrza” z tego nadmuchanego do granic możliwości balonu, jakim będzie
Ziemia zamieszkiwana przez ludzkość w najbliższych dziesięcioleciach.
Biotechnologie nie tylko pozwolą stworzyć sprawniejszą infrastrukturę dla podboju kosmosu,
ale również, a może nawet przede wszystkim – pozwolą dostosować nas – ludzi do wyzwań czekających
na nas w odległych, nieprzyjaznych światach. Od zmian genetycznych pozwalających
lepiej egzystować w kosmosie, podczas podróży kosmicznych i na poszczególnych odwiedzanych
planetach już tylko krok do tworzenia osobników „naturalnie” przystosowanych do życia
w takich środowiskach. O ileż łatwiejsze i tańsze będzie stworzenie osobników zdolnych do
życia na nowo odkrytej planecie niż budowanie tam sztucznego środowiska i przekształcanie
tych miejsc na podobieństwo Ziemi? Zdecydowanie tańsze.
Czymże z kolei są obecne efekty synergiczne osiągane przez globalne korporacje, wykorzystujące
zasoby ludzkie z różnych kontynentów, krajów i kultur w porównaniu z synergią
współpracy różnych ras?
Jednak, jak historia pokazuje, ludzie nie zawsze potrafią wykorzystać dzielące ich różnice
do osiągania wspólnych korzyści. Częściej takie różnice stają się powodem do kłótni, konfliktów
czy różnego rodzaju bijatyk. Czy rasy, które w przyszłości stworzymy (przecież w końcu chociaż
częściowo na swoje podobieństwo) będą wolne od takich skłonności? A nawet jeśli one będą,
to czy my nagle wydoroślejemy? Można niestety przypuszczać, że nie. Czy tak trudno sobie