Przerażony kameleon - eseje o przyszłości zarządzania - E-mentor

190
Tomasz Kisiel, Jakub Król, Piotr Łukasiak, Dorota Serafin, Sławomir Szymankiewicz
się jedynie tym, że przesyłki pospieszne miały pierwszeństwo w przypadku skrzyżowania się
dróg przesyłu (oczywiście koszt przesyłki normalnej był najniższy).
Niestety marzenie ambitnego wizjonera o połączeniu każdego miejsca globu za pomocą
rurek nie spełniło się. Każde wejście do sieci rurek było związane z budową na powierzchni stacji
przesyłowej, gdzie przesyłki były nadawane. Założono, że jeden wylot rurek będzie obejmował
średnio koło o promieniu 50 kilometrów (z wyjątkami związanymi z gęsto zaludnionymi aglomeracjami
miejskimi). Taka sytuacja spowodowała, że rurki musiały bezpośrednio współpracować
z lokalnymi przedsiębiorstwami logistycznymi, umożliwiającymi docelowy transport do końcowego
odbiorcy. W całym tym przedsięwzięciu najdroższy był koszt budowy całej infrastruktury,
jednak sam koszt eksploatacji sieci związany z monitoringiem, naprawami i obsługą był niższy
od transportu lotniczego. Rurki stały się tak popularnym środkiem transportu dla niektórych
przedsiębiorstw, iż wybudowały one własne lokalne stacje odbiorcze, włączając się bezpośrednio
w całość systemu rurek, co jednakże wymagało otrzymania koncesji, ale dodatkowo obniżało
koszt transportu. Przewaga rurek była związana także z tym, że na rynku nie było możliwości
stworzenia przedsiębiorstwa, które konkurowałoby z rurkami, oferując podobną usługę za pomocą
identycznych technologii (planetę mamy tylko jedną). Niskie ceny, szybkość i gwarancje
rządowe w przypadku zagubienia towarów (odszkodowania w wysokości wielokrotnej wartości)
przyciągnęły wielu klientów, którzy przede wszystkim ze względów ekonomicznych korzystali
z tego środka transportu. Można śmiało stwierdzić, że rurki już od samego początku zdominowały
rynek przesyłania towarów o małych gabarytach. Były wręcz skazane na sukces, gdyż
znana zasada biznesu „pierwszy, który wprowadza innowacje zawsze przegrywa” nie miała tutaj
racji bytu, gdyż pierwszy w tym przypadku był jedynym. Bardzo niska awaryjność, pewność,
że przesyłka nie zostanie przez kogoś skradziona w trakcie transportu, ciągła informacja, gdzie
obecnie znajduje się przesyłka oraz w wielu przypadkach transport bezpośrednio do magazynu
spowodował, że rurki uzyskały praktycznie monopol na ten typ usług. Największy koszt i ryzyko
korzystania z sieci rurek były spowodowane koniecznością współpracy z lokalnymi przedsiębiorstwami
logistycznymi, opartymi na transporcie standardowym lub zwierzęcym. Dlatego też
rurki były w pewien sposób wrażliwe na zachowanie lokalnych przedsiębiorstw (w szczególności
strajków pracowników) oraz lokalnych zwyczajów (próba dostarczenia wieprzowiny do Izraela
w sobotę zakończyła się konfliktem dyplomatycznym). Takie problemy starano się omijać poprzez
proponowanie tak atrakcyjnych warunków współpracy z tymi przedsiębiorstwami, aby
ich właściciele sami starali się o podpisanie porozumienia dotyczącego lokalnej obsługi rurek,
i poprzez to dbali o odpowiedni standard usług.
Niestety rurki stanęły w obliczu stagnacji. Więcej tuneli nie można było wydrążyć ze
względu na ograniczenia kuli ziemskiej, nie istniała również możliwość poszerzenia tuneli i całe
konsorcjum mogło jedynie do tej pory bezsilnie patrzeć na postęp technologii, używanej przez
konkurentów, czekając jedynie na moment, gdy ta technologia będzie doskonalsza i usługi
rurek staną się zbyt drogie. Szczególną grozą przejmował rozwój technologii teleportacji, gdyż
zmniejszenie kosztów tej usługi może spowodować wyparcie rurek z rynku. Dział R&D rurek
już od wielu lat pracował nad urzeczywistnieniem nowej idei, zainspirowanej zdaniem: „to
nie ziemia jest za mała, ale to nasz umysł nas ogranicza”. Zarząd rurek w najbliższej przyszłości
chce wejść na rynek transportu międzyplanetarnego. Rozwiązano już problem wystrzeliwania
towarów w przestrzeń kosmiczną, a rozwiązanie kwestii przechwycenia ładunku na docelowej
planecie jest już prawie na ukończeniu. Taka sytuacja umożliwiłaby konkurencję z przedsiębiorstwami
standardowymi i wciąż jeszcze niedoskonałą teleportacją. W międzyczasie pojawiały
się nieśmiałe propozycje dotyczące stworzenia sieci rurek na Księżycu i skolonizowanych już