Przerażony kameleon - eseje o przyszłości zarządzania - E-mentor

154
Jarosław Grzybowski, Adam Jac, Dariusz Łukasiewicz, Teresa Mielechow, Paweł Piasecki, Daniel Walczuk
osobę w jej funkcji hierarchicznej, nie tracąc jednak przy tym świeżego, a godnego podziwu
impulsu, decydującego o indywidualnej wartości.
Gra szklanych paciorków Hermana Hesse jest grą wszelkimi treściami i wartościami naszej
kultury, nauki sztuki. Cokolwiek ludzkość w twórczych swoich epokach stworzyła w zakresie
wiedzy, szczytnych myśli i dzieł sztuki, co późniejsze czasy naszej epoki sprowadziły do pojęć
i uczyniły naszym dobrem intelektualnym – cały ów ogromny zasób intelektualnych i duchowych
wartości służy graczowi szklanych paciorków – wirtuozowi gry – mistrzowi.
Arsenał gry pozawala penetrować cały wszechświat, a liczba możliwości jest nieograniczona
i można teoretycznie za pomocą tego instrumentu odtworzyć w grze intelektualną treść całego
świata. Zmiana liczby układów lub próby ich udoskonalenia możliwe i potrzebne są już tylko
w teorii. Jest rzeczą nieomalże niemożliwą by spośród milionów ściśle przeprowadzonych gier,
choćby dwie wykazały zaledwie powierzchowne do siebie podobieństwo.
Gdyby nawet kiedyś przypadkiem zdarzyć się miało, że dwóch graczy uczyni treścią swej
gry dokładnie tą samą niewielką liczbę tematów, obie gry mogły przedstawiać się i przebiegać
zupełnie inaczej, w zależności od sposobu myślenia, charakteru, nastroju i wirtuozerii
graczy.
Mentalność? Czy coś jeszcze...?
Z badań wynika, że szefowie są wystarczająco przedsiębiorczy i mają dość instynktu handlowego,
by rozkręcić firmę. Ale nikt ich nie nauczył zarządzania ludźmi. Najczęściej zarządzają
w taki sposób, w jaki kiedyś zarządzano nimi, czyli tam gdzie zetknęli się z jakąś organizacją
i władzą.
Na przykład kompleks Edypa czy Elektry może mieć większe znaczenie niż zagraniczne
szkolenie.
Pracownicy jednej z takich firm nazwali taki styl zarządzania „pieczarkarnią”, tzn. najpierw
nurzanie w gnoju, a potem ucinanie głów.
A spójrzmy na inny model, który zakłada, ze zatrudnionym przez nich ludziom – jeśli tylko
dam im się dość przestrzeni i samodzielności – wyrosną skrzydła, że sami udoskonalą szczegóły
organizacyjne zgodne ze swoimi potrzebami i jako współgospodarze postarają się przysporzyć
firmie jak najwięcej korzyści.
Trzeba być jednak przygotowanym pod względem osobowościowym do uczestnictwa
w takim modelu zarządzania struktur poziomych.
Komunikacja – wymiana informacji
czy wspólne odkrywanie prawdy?
Jak wygląda porozumienie w firmie? – Idziesz do szefa ze swoją opinią – wracasz z jego?
Dążenie do samorealizacji i samoświadomości nie może być nigdy zastąpione racjonalizacją
i ideologią.
Harvard School of Business przedstawiła badania, z których wynika, że w zespołach i firmach,
które dobrze działają w sferze biznesu, o sukcesie nie decyduje wyłączenie wysokie IQ
poszczególnych osób, ale także normy, zwyczaje i wartości, które wszyscy ci ludzie wspólnie
wypracowali.