Przerażony kameleon - eseje o przyszłości zarządzania - E-mentor

Zbiór wybranych rozważań dotyczących kierunków rozwoju sektora logistycznego w niedalekiej przyszłości...
zaczął zajmować się różnymi aspektami badań operacyjnych, a w szczególności analizą
systemów czasu rzeczywistego, mających bezpośrednie przełożenie na systemy zagadnień
logistycznych. Jako obiecujący naukowiec zaczął podróżować po świecie, pracując w wielu
instytucjach badawczych jednocześnie, współpracując z wieloma firmami komercyjnymi.
Szerokie kontakty międzynarodowe i wieloletnie doświadczenie umożliwiły mu objęcie
posady koordynatora, a następnie prezesa prawdopodobnie największego przedsięwzięcia
logistycznego na świecie, sponsorowanego przez ONZ. Organizacja ta chciała uniezależnić
transport ładunku od związanych z nim wysokich kosztów, narzucanych przez przewodników
powietrznych szczególnie krajom trzeciego świata, gdzie siła robocza była tania, ale ze
względu na koszty transportu towarów budowanie fabryk było nieopłacalne i panowało wysokie
bezrobocie (lobby przewodników lotniczych zależne było od bogatych krajów wysoko
rozwiniętych). Cały projekt zapewne zostałby zapomniany i umieszczony wśród idei typu
„góra lodowa na Saharze jako pomnik na cześć Eskimosów” lub „fiat 126p jako samochód
fabrycznie przeznaczony dla pięciu pasażerów”, gdyby nie przełom technologiczny. Nowe
technologie, związane z łatwością drążenia kanałów w skorupie ziemskiej, spowodowały powstanie
wizji podziemnych kanałów, umożliwiających szybki transport przedmiotów o małych
gabarytach w dowolne miejsce na kuli ziemskiej, która urzeczywistniała cele zakładane przez
ONZ. Coś, co początkowo uznawane było za nierealną mrzonkę, zaczęło powoli przybierać
realne kształty dzięki pieniądzom anonimowego miliardera (tajemnicą poliszynela była
informacja, że chciał on odegrać się na liniach lotniczych, które właśnie specjalizowały się
w szybkim transporcie małogabarytowych przedmiotów, ponieważ kiedyś opóźniono start
jego odrzutowca ze względu na start kilku samolotów transportowych). Główne problemy,
które początkowo związane były z tym przedsięwzięciem, zostały zneutralizowane poprzez
wynalezienie tzw. nadmateriałów, z których zbudowano przyszłe tunele przesyłowe oraz pola
antygrawitacyjne, pozwalające na pewność, że wszystkie transportowane przedmioty zostaną
dostarczone do miejsca docelowego w postaci nieuszkodzonej. Nadmateriały charakteryzowały
się praktycznie niezniszczalnością i bardzo wysoką odpornością na czynniki zewnętrzne, co
umożliwiało wyeliminowanie potencjalnych napraw tworzonego systemu. Jednym z priorytetów
tego przedsięwzięcia była szybkość – zastosowane tutaj technologie pozwalały na
uzyskanie średniej prędkości przesyłu równej 1000 km/h, co w początkowym okresie czyniło
tę sieć najszybszym środkiem transportu. Na początku istnienia tego przedsięwzięcia każdy
tunel bezpośrednio łączył jedynie dwa wybrane miasta na naszym globie, jednak ograniczona
przestrzeń pod ziemią dla drążenia tuneli (niemożliwe było połączenie osobnymi tunelami
wszystkich miast) spowodowała potrzebę stworzenia sieci tuneli połączonych, pozwalających
na dostarczenie towaru do dowolnego miejsca na kuli ziemskiej (znany wszystkim doskonale
tzw. pipenet). Ogromnym dylematem, przed którym stanęli projektanci sieci, była maksymalna
średnica przesyłanych towarów. Arbitralnie przyjęto wartość jednego metra (uczciwie mówiąc
jeden z najważniejszych decydentów był pod wrażeniem swojej niedawnej wizyty w Sevres).
W tworzoną sieć nie włączono istniejących już tuneli. W wyniku tej decyzji cała sieć rurek
składała się de facto z dwóch części. Pierwsza z nich obejmowała wszystkie osobne tunele,
łączące bezpośrednio wybrane miasta ze sobą, natomiast druga sieć była labiryntem mnóstwa
krzyżujących się ze sobą korytarzy, które miały swoje wyjścia w wielu miejscach na całym
świecie. Prędkość przesyłu towarów zróżnicowano w postaci trzech kategorii, które oczywiście
różniły się również cenowo. Najdroższe były połączenia bezpośrednimi tunelami bez włączania
się w globalną sieć tuneli (tzw. przesyłki ekspresowe). Tańsze, ale już wolniejsze od przesyłek
ekspresowych, były przesyłki w sieci, które podzielono na pospieszne i normalne, a różniły
189