Przerażony kameleon - eseje o przyszłości zarządzania - E-mentor

Human Resources chcą spotykać się z kandydatami osobiście. Nikogo to zresztą nie dziwi,
odkąd haker włamał się do centralnego systemu policyjnego, uniemożliwiając tym samym
sprawdzenie przeszłości potencjalnego pracownika, której odtąd można było być pewnym
jedynie po osobistym odczycie z chipa identyfikacyjnego. Jednak większość poważnych firm
konsultingowych dawno już zaczęła wymagać od swoich pracowników licencji pilotów i doprawdy
rzadko się zdarzało, żeby trzeba było jechać tak daleko tylko po to, żeby poddać się
testowi, który jest przecież dopiero drugim z jedenastu etapów rekrutacji. Nie wiem nawet,
czy udzielą mi urlopu w VIEW. Chyba będę zmuszony zrobić kolokwium. Studenci mnie znienawidzą,
ale tylko tak uzyskam ilość zaangażowania potrzebną do koncentracji na testach.
Mówi się trudno – w końcu ktoś, kto chce zostać operatorem wywózki gnoju nie może się
poddawać przy byle trudności. Postanowiłem walczyć o swoje marzenia i pakuję walizki.
Dopisek, godzina 22.30
Nie mam doprawdy pojęcia, gdzie wcisnąć do tych bagaży skafander toaletowy. Wygląda
na to, że we Władywostoku sam sobie będę musiał wyciskać pastę do zębów. Muszę o tym
pamiętać przy wprowadzaniu danych do plannera – ostatecznie to przynajmniej 23 sekundy
mniej do wykorzystania.
1 marca 2050 r.
Rano udałem się do Terminala Przelotów Krótkodystansowych, żeby wyruszyć do Władywostoku.
Kiedy jednak miałem już przekroczyć próg kabiny, wierząc, że to początek nowej
drogi, która doprowadzi mnie wprost na rozległe azjatyckie farmy, nagle w moim chipie
włączył się immobilizer. Okazało się, że byłem tak przejęty staraniami o nową pracę, że
kompletnie zapomniałem o upływającym za 14 godzin terminie złożenia projektu nowej
zabawki edukacyjnej. Całe szczęście mój centralny komputer sterujący zanotował, że folder
projektu wciąż jest pusty.
Na początku byłem wściekły, ale ostatecznie lepszy wróbel w garści niż gołąb na Marsie
i chyba rzeczywiście nie warto było ryzykować bądź co bądź całkiem przyjemnego zajęcia, polegającego
na projektowaniu gier i zabaw dla testów, których pewnie i tak bym nie przeszedł.
A więc czas najwyższy popracować.
2 marca 2050 r.
Pamiętnik z przyszłości
Udało mi się oddać projekt i jestem z niego całkiem zadowolony. Chodziło o zabawkę dla
dzieci od roku do trzech lat, a więc w wieku najbardziej istotnym dla rozwoju każdego
człowieka. Zawsze czuję dużą odpowiedzialność, tworząc zabawki dla kilkulatków, bo od
nich może przecież zależeć to, jak kiedyś poradzą sobie na testach ze wszystkich siedmiu
inteligencji. Mam jednak w tej dziedzinie pewne sukcesy, bo to ja byłem wynalazcą interaktywnej
pluszowej dżdżownicy łączącej idealnie naukę podstaw ekonomii z rozwojem
inteligencji przyrodniczej.
Tym razem jednak chodziło o zabawkę kształcącą przyszłych specjalistów od reklamy,
a więc taką, która uczyłaby jednocześnie prostych zasad marketingu, rozwijała znajomość
psychologii, ćwiczyła zdolności manualne, wpływała na świadomość dietetyczną oraz ułatwiała
naukę obsługi maszyn drukarskich. Myślę, że udało mi się uzyskać odpowiedni efekt i tak
powstał grzechoczący rekin, którego projekt dziś z samego rana wysłałem do centrali. Jestem
z niego bardzo dumny.
61