Przerażony kameleon - eseje o przyszłości zarządzania - E-mentor

192
Tomasz Kisiel, Jakub Król, Piotr Łukasiak, Dorota Serafin, Sławomir Szymankiewicz
że transport pogodowy, mimo początkowo wysokich kosztów, stał się alternatywą na rynku
usług logistycznych. Wybudowano sieć stacji przesyłowych, których celem było generowanie
i sterowanie trąbami powietrznymi i za ich pomocą przenoszenie towarów z jednej stacji do
drugiej. Towary były umieszczane w specjalnych kontenerach pogodowych, następnie kontenery
umieszczano na platformie przesyłowej. W zależności od ciężaru i ilości kontenerów generowano
trąby klasy F2 lub F3, czyli o średniej sile w skali Fujita. Generowanie trąb powietrznych na
życzenie pozwalało na dostarczanie przesyłek w krótkim czasie z jednego końca kontynentu na
drugi. Na stacji odbiorczej towar był wyjmowany z kontenerów pogodowych i dostarczany już
za pomocą tradycyjnych firm kurierskich do adresata. Ta zależność między firmami logistycznymi
pozwoliła na wzajemną współpracę. Z biegiem czasu udoskonalono metodę przesyłu i towar
mógł być dostarczony pod wskazany adres. Miejsce odbioru przesyłki musi jednak spełniać
pewne kryteria, a mianowicie – potrzebne jest odpowiedniej wielkości miejsce do zainstalowania
platformy i urządzenia do „wygaszania” trąby. Przesyłanie towarów za pomocą transportu
pogodowego na kontynentach w szybkim czasie pozwoliło firmie na zdobycie udziałów w rynku
transportowym. Jednocześnie wysokie koszty związane z wejściem na rynek i patenty na tę
formę przesyłki skutecznie uniemożliwiały innym firmom wejście na rynek.
Ponieważ transport morski wciąż pozostawał najtańszym środkiem transportu towarów pomiędzy
kontynentami, postanowiono opracować technologie wywoływania sztucznych tsunami,
które mogłyby w tempie 500 mil na godzinę, przenosić towary o znacznej wadze z portu w Azji
do Ameryki lub Europy. Prace nad tym projektem rozpoczęto niemal jednocześnie z projektem
trąb, jednak fakt, że kilka dużych tsunami spustoszyło wybrzeża Azji i Ameryki Południowej
w XX i XXI wieku, zabijając klika milionów ludzi, spowodował negatywne nastawienie do tego
rodzaju transportu. Z tego względu badania i próby były prowadzone w zupełnej tajemnicy.
Prace wyszły na jaw, gdy następne tsunami wywołane trzęsieniem ziemi miało zniszczyć port
Yokohama w Japonii. Postanowiono wywołać przeciw tsunami, które miało za cel rozbicie
zbliżającej się fali. Akcja się powiodła i opinia publiczna powoli zaczęła się przekonywać do
tego rodzaju transportu. Powstały stacje wysyłkowe i odbiorcze przy każdym większym porcie
świata. Sam mechanizm przesyłania był zbliżony do tego wykorzystywanego przy trąbach. Na
specjalnej platformie umieszczano pływające kontenery pogodowe, następnie wypychano
wodę na wysokość 3-7 metrów w górę w zależności od ciężaru ładunku, po czym wypychano
fale w kierunku portu docelowego. Fale były monitorowane i nakierowywane przez system
satelitarny, a w razie kolizji z innym statkiem lub możliwością uderzenia w ląd – tsunami było
automatycznie „wygaszane”. Towary w kontenerach mogły unosić się na wodzie przez około
48 godzin. Pozwalało to na ewentualne wyłowienie i uratowanie przesyłki.
Wraz z rozwojem lotów międzyplanetarnych i galaktycznych postanowiono wykorzystać
siłę wiatru słonecznego do przenoszenia ładunków. Opatentowano metodę transportu, posługując
się doświadczeniem zdobytym przy odkrywaniu prądów morskich i powietrznych Ziemi.
Skonstruowano żaglowce i sterowce słoneczne, na pokładzie których umieszczono kontenery.
Solar cargo działa bardzo podobnie, jak platforma podwodna. Towar jest umieszczany w kontenerach,
które chronią ładunek przed promieniowaniem i utrzymują sztucznie siłę grawitacji.
Następnie umieszczane są w strumieniu wiatru słonecznego. Wiatr dostarcza cargo w pobliże
planety docelowej, po czym przy pomocy silników solarnych, wchodzi na orbitę planety i czeka
na rozładunek. Obecnie firma opracowuje metody transportu ładunków przy pomocy komet
i meteorów. Trwają prace nad sporządzeniem dokładnych map ich trajektorii. I to na pewno nie
będzie koniec poszukiwań nowych możliwości. Znając Kubę, możemy być pewni, że jeszcze
niejedną uśpioną, nie odkrytą siłę natury zaprzęgnie do pracy.