Przerażony kameleon - eseje o przyszłości zarządzania - E-mentor

60
Bohdan Bartoszewicz, Paweł Jakomulski, Robert Korn, Maria Szreder
wrażenie, że nie omieszka mi z tej okazji obciąć premii. Tym razem miarka się przebrała i zaraz
po pracy poszedłem na strony internetowego marketu, żeby wreszcie kupić mój wymarzony
Chip Zip 254. Pech chciał, że ostatnio kupowałem tam psią karmę i musiałem przebić się
przez dwadzieścia siedem reklam szamponów dla psów, chipów identyfikacyjnych dla psów,
gryzaków dla psów i tym podobnych akcesoriów, zanim wreszcie system pozwolił mi wejść
do działu pakowarek. Ale było warto. Ta dwieście pięćdziesiątka czwórka to prawdziwe cudo
– oprócz standardowych funkcji układa okolicznościowe e-maile, masuje kręgosłup moralny
i oblicza wahania WIG na wszystkich giełdach wszystkich planet Układu Słonecznego. Wziąłem
ją na raty i dostałem jeszcze gratis pen drive do komputera kuchennego z zawartością 600 tys.
przepisów kuchni wenusjańskiej.
25 lutego 2050 r.
Wziąłem się poważnie za starania o pracę. Zacząłem od wypożyczenia symulatora i poćwiczyłem
trochę PC. O dziwo nie szło mi wcale tak źle. Co prawda trzeba wziąć pod uwagę, że symulatory
z wypożyczalni często są marnej jakości i nietrudno sobie z nimi poradzić, ale zawsze to
jakiś początek. Zmęczyłem się jednak do tego stopnia, że nie miałem już siły przygotowywać
jedzenia i zamówiłem coś w McDigital. Ich system znowu nawalił, i zamiast kotleta wrzucił mi
do hamburgera podwójnego pomidora, ale naturalnie dostawcy nie mogłem tego udowodnić
i musiałem zapłacić drugie tyle za zawartość witamin. W sumie nie mam do nich pretensji,
bo wszyscy wiedzą, kto tam pracuje. Te studenciaki, które zatrudniają się na programistów
McDigitala, bo nic innego nie potrafią, ledwo generują zaangażowanie wystarczające do pisania
prac doktorskich. No a przecież z czegoś muszą żyć.
26 lutego 2050 r.
Dzwoniła mama. Znowu kazała mi włączyć kamerę, żeby zobaczyć, czy mam porządek w moim
– jak to ujęła – epsilonowym otoczeniu. Powiedziała, że nie widziała takiego bałaganu nawet
podczas okresu rozliczeń podatkowych w specjalnym gabinecie taty do połączeń z Ministerstwem
Finansów Zjednoczonej Półkuli Północnej, w którym pracuje w wymiarze 4h/24 jako
starszy specjalista. To ciężki zarzut, biorąc pod uwagę, że Ministerstwo nie zatrudnia nikogo
bez przeprowadzenia starannych testów psychologcznych mających dowieść, że poziom OII
(Organizational Intelligence Indicator) nie przekracza u kandydata 50, czyli poziomu względnie
uzdolnionego gołębia. Próbowałem tłumaczyć mamie setki razy, że przy obecnych regulacjach
rynku pracy, które nie pozwalają na tworzenie więcej niż kilku tysięcy etatów sprzątaczek
rocznie (wprowadzili je w 2046 roku, kiedy okazało się, że nie ma skąd rekrutować business
menedżerów, ponieważ wszyscy przekwalifikowali się na sprzątaczy), absolutnie nie stać mnie
na ten luksus. Ale mama wciąż nie chce zrozumieć, że żeby sprzątać samemu potrzebowałbym
przynajmniej 1,5h/24 więcej miesięcznie i zagroziła, że założy o mnie nowy topic na naszym
forum rodzinnym. Obiecałem jej, że posprzątam, a w duchu zaplanowałem, że następnym
razem udam awarię kamery.
27 lutego 2050 r.
Otrzymałem e-maila z centrum lotów, w którym piszą, że spodobał im się mój kwestionariusz
i że zapraszają mnie pojutrze na testy psychologiczne do swojego centrum personalnego
pod Władywostokiem. To mnie dość niemile zaskoczyło, choć rozumiem, że specjaliści od